In 2010 hebben wij kennis gemaakt met Zuid-Afrika, een prachtig land, met helaas veel problemen. We hebben toen Marco en Justine ontmoet, een echtpaar uit Duitsland. Zij werken al meer dan 10 jaar in Zuid-Afrika, voor de stichting HOSA; Hope Southern Africa. HOSA is een nieuw community development project gestart in een wijk ten zuiden van Kaapstad.
Omdat dit hulp- en evangelisatie project nog volop in ontwikkeling is, zijn wij uitgenodigd om mee te gaan draaien in het team. Na het lezen van de achtergrondinformatie en het projectplan, zijn wij enthousiast geworden. We bidden om Gods leiding en om een goede beslissing te kunnen nemen willen we in januari graag het project bezoeken. We willen dan een een korte tijd bij het project aan het werk gaan.
Wil jij ook een keer in het buitenland aan de slag voor mensen in een armoedige situatie en hoop brengen door het delen van het evangelie? Neem dan contact met ons op voor meer informatie over het project en over het precieze tijdstip en de lengte van de reis die we samen kunnen bepalen.
Hieronder nog in het kort de vier gebieden waar de stichting zich in de wijk op richt en waarbinnen wij als groep een programma kunnen maken:
Voeding en gezondheid: soepkeuken, gezond voedingsprogramma op het preschooltje, aquaponics landbouw, primaire gezondheidszorg, ontspannings- en sportactiviteiten
Infrastructuur: wijkcentrum, het behandelen van de huizen met vuurwerende verf, het inzetten van zonenergie
Spirituele groei: zorg voor families, hulp bij verslaving, gebed en aanbidding, vakantiebijbelschool, Bijbelstudie
Wij horen heel graag van je!
Henk, Linda en Micha van de Geest
06-37323837 (tot 22 okt alleen via WhatsApp)
Lindavandegeest@live.nl
Mooi werk
Het was gaaf en leerzaam om de afgelopen twee weken mee te lopen met Willem en Erna en iets van hun werk in Lima te zien. Het project Brazos Abiertos (Open Armen) bestaat onder andere uit een schooltje en een kerk. Vanuit deze twee gebouwen worden verschillende acitiviteiten georganiseerd. Zo is er een aantal keer in de week huiswerkbegeleiding, op woensdag zijn er vrouwengroepen en op zaterdag is er een programma voor tieners.
Bezig op het nieuwe schoolterreinKaartjes knutselen na de huiswerkbegeleidingMicha in een klasjeSpakenburgs visfeestje
Vorige week mochten wij het zaterdagprogramma voor de tieners voorbereiden. Dit hebben we samen met onze vriendin van de DTS gedaan, Cinthia. Eigenlijk is het best bijzonder dat Cinthia tijdens de DTS een medestudent van ons was en dat ze zo dichtbij het project van Willem en Erna blijkt te wonen. Naast haar vriend had ze ook nog drie vrienden van de kerk meegevraagd. Leuk dat deze connectie is gelegd, zodat Cinthia en haar vrienden misschien wel bij het project betrokken kunnen blijven.
Ik vond het mooi om iets mee te krijgen van het werk dat in de vrouwengroepen wordt gedaan. Er zijn twee groepen, één keukengroep en één handenarbeidgroep. De keukengroep leert elke week een nieuw recept. Dit recept kunnen ze gebruiken om dingen te bakken die ze op straat kunnen verkopen om een klein inkomen te verdienen. In de keuken gaat het er heel relaxed aan toe. De vrouwen staan om een hoge tafel heen. Terwijl de vrouwen gezellig staan te praten wordt de kom met deeg doorgegeven en iedereen roert er langzaam twee rondjes in. Het is duidelijk dat de vrouwen ook voor hun ontspanning hier komen. De andere groep maakt bijvoorbeeld kettingen, kussenhoezen en sleutelhangers. Afgelopen woensdag was er een dame van de organisatie Fair Trade. De vrouwen liepen een modeshow en vervolgens plaatste de dame een bestelling. Leuk om mee te maken! Deze spullen komen onder andere in de wereldwinkel in Spakenburg terecht!
We zijn ook een paar keer op bezoek geweest bij mensen om een voedselpakket te brengen. Hoe deze families in krotten leven met hun kinderen maakt zeker indruk. Veel mensen in deze wijk hebben een klein inkomen door het sorteren van afval. De vuilnisbelt is geen groeiende heuvel maar een groot gat/ravijn dat gevuld wordt. Eén huisje stond letterlijk op de rand, naast de steile afgrond, geen fijne plek om met kleine kinderen te wonen! Een ander gezin had een kindje, iets jonger dan Micha, dat behalve borstvoeding niets wilde eten. Ze wilde ook voortdurend vastgehouden worden en ze was (in mijn ogen) griezelig klein. De dokter had gezegd dat ze een allergie voor het vele stof in de wijk had. Een opmerkelijke verklaring, maar ik kan me zeker voorstellen dat deze wijk niet de meest gezonde omgeving is.
Bijzonder nieuws
We hebben nog een leuk bericht; we kunnen allebei weer aan de slag bij onze vorige werkgever! Henk gaat weer voor de ZOA aan het werk en ik ga weer les geven op de Guido. Daarbij willen we vertellen dat we om een halfjaar contract gevraagd hebben, omdat we de komende tijd blijven bidden en overwegen of we ingaan op een uitnodiging die we vanuit Zuid-Afrika hebben ontvangen om daar aan de slag te gaan voor de stichting Hope Southern Africa. Hierover kunnen we nog veel meer vertellen, maar dat doen we graag als we volgende week weer thuis zijn.
Familieplaatje
Verdriet
Helaas sluit ik dit bericht af met iets heel verdrietigs. Onze laatste week hier zouden we doorbrengen met Cinthia. Eergisteren en gisteren hebben we een leuke tijd gehad samen. Gisteren hebben we bij een uitgebreid ontbijt ook haar moeder leren kennen, een ontzettend lieve vrouw (met haar vader hadden we al kennis gemaakt, want hij had Cinthia bezocht op haar verjaardag tijdens de dts). Vanmorgen vroeg werden Cinthia en haar zus wakker gebeld. Hun moeder heeft een hartaanval gekregen en is overleden. Wat bizar, wat een verdriet en wat ongelofelijk. Als jullie voor de familie Cespedes willen bidden graag.
Het is alweer even terug dat we iets op de website gezet hebben, maar de video die ik vorige keer gepost had geeft denk ik wel een goede indruk van wat we in Honduras gedaan hebben. Het kamp van Youth for Christ was echt een hoogtepunt.
Een ander hoogtepunt was een spelletjesmiddag voor kinderen. Deze middag werd als evangelisatieactviteit georganiseerd door een lokale kerk. ’s Morgens gingen we eerst de wijk in om de kinderen uit te nodigen.
Toen we een flyer ophingen bij een buurtwinkeltje zei de dame van de winkel dat ‘hier beneden’ ook kinderen waren. Ik keek in de richting die ze wees en zag een gammele trap waar je af kon dalen naar een plek waar zo te zien het riool uitkwam. Het stonk en het was vies en ik had mijn kerksandalen aan, dus ik had niet veel zin om naar beneden te gaan. Ik zag beneden wel een krotje staan en ik begreep dat het een avontuurlijke plek was voor kinderen om te spelen, maar aangezien ik nu geen kinderen zag of hoorde leek het me niet nodig om er te gaan kijken. Maar terwijl ik nog bedacht dat mijn kinderen daar niet zouden mogen spelen, liep iemand anders van mijn groepje al naar beneden.
Hij liep op het krotje af en vervolgens bleek dit geen speelplek te zijn, maar het huis van een gezinnetje. En de dame was blij met de uitnodiging voor een leuke middag voor haar dochter. Haar dochter zag er duidelijk niet gezond uit en later begreep ik dat ze kanker had. Daarna kwamen we een vader met dochter tegen en het meisje riep tegen mij ‘Ik ken jou!’ en ze begon het liedje te zingen dat ik afgelopen zondag in de kinderbijbelklas van de kerk aan de kinderen geleerd had. Ze hoorde bij de kerk die de spelletjesmiddag organiseerde en zou ook komen.
We liepen verder en achter het krot bleken nog meer mensen te wonen en we konden dus nog meer kinderen uitnodigen. Toen we daarna weer naar boven liepen vroeg ik me af wat me nou eigenlijk tegen had gehouden om hier naar beneden te lopen. De kinderen die we hier hadden uitgenodigd gun je het meest een leuke middag.
’s Middags openden wij als YWAM team de middag met een paar (grappige) toneelstukjes met een boodschap en daarna waren er allerlei spelletjes en een Bijbelverhaal. Ik was leidster van een groepje waarin een meisje zat van een jaar of 13. Ze bleef telkens om me heen hangen en was niet op haar mondje gevallen. Het leek me een slim meisje. Ze vroeg me hoe Nederland eruit ziet en toen ik in mijn antwoord zei dat ik Nederland wat minder mooi vind dan het groene Honduras trok ze haar wenkbrauwen hoog op. Ze moest niet veel van haar eigen land hebben. Er waren weinig kansen op werk zei ze, je kan kleding of eten langs de weg gaan verkopen en daar houdt het mee op. Ik heb geprobeerd haar aan te moedigen om goed haar best te doen op school en om een droom te hebben voor haarzelf, want wat ze dan wel zou willen wist ze ook niet.
Wat mijzelf verder vooral opviel aan Tegucigulpa, de hoofdstad van Honduras, was hoe alles aangepast was aan de hoge criminaliteit. Zelfs in doodgewone winkeltjes stond een bewaker met een dik geweer of stond alle koopwaar achter tralies. Als het donker werd moesten we zorgen dat we thuis waren, want na 7 uur ’s avonds reden er geen busjes of taxi’s meer vanwege de (on)veiligheid op straat. De upper class woont in bewaakte vestigingen en de middle class woont in afgesloten wijken die bewaakt worden met slagbomen. Toch hebben wij ons geen moment onveilig gevoeld. De criminaliteit speelt zich vooral af in bepaalde wijken waar de drugsbendes regeren. Onze wijk was in principe veilig en wij gingen er ’s avonds niet zomaar op uit.
Verder is Honduras dus een prachtig land qua natuur. Misschien komen we later nog eens terug om de jungle en de stranden te bezoeken.
Na onze tijd in Honduras zijn we terug gekomen naar Mendoza voor de afsluiting van de DTS. Na de diplomering zijn we nog met onze groep uit eten gegaan en toen was het tijd om afscheid te nemen. We hebben samen een bijzondere tijd gehad en vrienden voor het leven gemaakt. Het is vreemd om afscheid te nemen van vrienden die zo ver weg wonen en waarvan je niet weet of je ze ‘aan deze kant’ nog een keer tegen zult komen.
Één van hen, Cintia, komen we zeker nog tegen, want zij woont in Lima in Peru, waar we nu zijn. In Nederland hadden we al het plan gemaakt om via Peru terug te reizen om Willem en Erna te bezoeken en om de terugreis in tweeën te breken. Toen onze vlucht gewijzigd werd, mochten we onze terugreisdatum aanpassen en hebben we onze tijd in Lima iets verlengd om ook nog een week met Cintia op te kunnen trekken.
Willem en Erna wonen nu 16 maanden in Lima en werken mee in een project in een sloppenwijk. Vandaag gingen we voor het eerst met ze op pad. Elke zaterdag organiseren ze een ochtend voor de tieners in de kerk met spellen, een bijbels thema en persoonlijke aandacht. Er waren ruim 20 tieners die enthousiast meededen. ’s Ochtends komen er al ruim op tijd jongeren binnen druppelen en ook na het programma blijft een groot gedeelte nog even hangen in het jeugdhonk van de kerk. Ik kan me voorstellen dat er verder ook niet heel veel voor ze te doen is. Heel gaaf dat ze hier wekelijks terecht kunnen voor gezelligheid en het leren kennen van God!
Hoe ik de wijk zou omschrijven? Stof en zand en nog meer stof en nog meer zand. De bergen om de wijk heen zijn ook echte woestijnbergen zonder begroeing. Doordat alles onder een laagje zand zit is het een kleurloos gezicht. Ik kan me voorstellen dat Willem en Erna vertellen dat ze af en toe de groene Nederlandse weilanden missen.
We verblijven hier in ‘het zendingshuis’, waar korte termijn helpers of teams kunnen worden ontvangen. We genieten zeker nog even van deze bonustijd waarin we nog meer mogen gaan zien van het mooie werk van Willem en Erna, maar we hebben ook al veel zin om straks iedereen in Nederland weer te zien en om te laten zien hoe groot Micha ondertussen is geworden, echt een groot verschil met toen we weg gingen.
Onze eerste week in Honduras was niet makkelijk. Eerlijk gezegd was het gewoon best zwaar. Kort na aankomst werd Micha ziek. Hij gaf over en had diarree. Hij wilde niet eten of drinken. De tweede avond was er nog geen verbetering. Micha wilde alleen maar slapen en werd steeds slapper. Daarom besloten we die avond nog naar een kliniek te gaan.
Terwijl we wachtten op vervoer vraagt Henk aan mij “Wat is dat?!” Ik schrik me rot want er zit een schorpioenachtig beest op de muur. Snel pakken we Micha en gaan de kamer uit. Julio, de Ywam-er die hier op Honduras actief is, komt en doodt het beest. Het is een alacran, zegt hij, niet zo giftig als sommige schorpioenen, maar ik voelde me even niet meer op mijn gemak in onze kamer.
We komen laat aan in de kliniek en alles gaat een beetje anders als in Nederland. De dokter wacht ook niet totdat wij, met behulp van vertaling, alles goed begrepen hebben, dus het is lastig om vragen te stellen.
Daarna duurde het nog even voor Micha op ging knappen. Zelf was ik ook niet helemaal lekker en in ons huisje hebben we geen stromend water, dus schoonmaken, douchen en naar de wc gaan is allemaal wat lastiger. Ook is het wennen aan de hitte.
Henk en ik zijn omstebeurt thuis gebleven bij Micha. Iets waar ik wel erg van genoten heb, was een bezoek aan een basisschool. De juffen en kinderen hadden voor ons een voorstelling voorbereid met traditionele dans en lekkernijen. Daarna hebben we met behulp van korte toneelstukjes verteld over God’s liefde. Een ander toneelstukje ging over identiteit: iedereen is anders en dat is oké!
Inmiddels is Micha, God zij dank, opgeknapt. We zijn nu voor een week in een andere plaats, Copan. We verblijven op een locatie waar Youth for Christ bijna wekelijks kampen organiseert. Door kampen en conferenties van kerken en groepen uit de US hebben ze een inkomen, waardoor ze gratis kampen kunnen organiseren voor openbare scholen in arme wijken. De leerlingen en leraren van deze scholen kijken erg uit naar het jaarlijkse kamp op deze mooie plek. Tijdens het kamp wordt het goede nieuws gedeeld. Komende week gaan wij helpen bij zo’n kamp. Ik ga een verhaal vertellen, als ik genoeg voorbereidingstijd heb, hoop ik het in het Spaans te doen!
Deze Youth for Christ locatie is gestart toen de founder te horen kreeg dat hij kanker had en nog zo’n 10 maanden te leven had. Hij besloot te stoppen met werken en fulltime voor Gods koninkrijk aan de slag te gaan. Inmiddels doet hij dit al bijna 20 jaar!
We zijn dus weer op een bijzondere plek! We hebben hier vanmiddag ook een school bezocht. Dat vind ik echt leuk om als team te doen. Ik ga volgende keer proberen om een filmpje hiervan te maken om een indruk te geven.
