Evangeliseren in Rio

Ons lange weekeinde in Iguazú was heerlijk. Fijn om even een paar vakantiedagen samen tussendoor te hebben!

Fijn om te weten dat er voor ons gebeden wordt. De lange busreis van Iguazú naar Rio is bijzonder goed gegaan. We hebben mogen ervaren dat God gebeden verhoord. Micha heeft tijdens de reis van 24 uur nog geen 10 minuten gehuild. En opeens leek hij niets liever te doen dan bij ons op schoot te slapen!

We zijn inmiddels alweer een week in Rio. De eerste dag gingen we meteen aan de slag. ’s Morgens organiseerden we spelletjes voor kinderen in een arme buurt. Met daarbij ook een toneelstukje om over Jezus te vertellen.

Micha trekt behoorlijk de aandacht met zijn blauwe ogen
Micha trekt behoorlijk de aandacht met zijn blauwe ogen

’s Middags sloten we aan bij een andere groep die met tientallen vlaggen van allerlei landen over de boulevard bij het olympisch dorp liep en de volgende dag op de Copacobana; de boulevard bij het beroemde strand van Rio. Ze hadden ook dansers en deden kleine optredens. Dit trok nogal de aandacht en als de mensen vroegen wat er aan de hand was, konden we vertellen over de boodschap van onze outreach: vrede voor alle naties.

DSC_1865

DSC_1859

Ik moest zelf best even wennen om met een grote groep op te trekken. Als we met z’n tweeën zouden zijn, zouden we bijvoorbeeld op zijn minst even op een terrasje een colaatje hebben gedronken als je dan toch zomaar op de Copacabana bent! We zouden uit gaan zoeken of we een olympische wedstrijd mee konden pakken. Natuurlijk zouden we een wandeling naar het beeld El Salvador inplannen. Maar nu zijn we in een groep, waarvan een groot gedeelte niet veel te besteden heeft en als we ergens zijn wil de leiding, begrijpelijk, dat we zoveel mogelijk bij elkaar blijven.

Gelukkig kwam kort daarna het besef dat ik hier ook niet ben om de toeristische dingen te doen en had ik wat meer vrede met onze beperkte vrijheid. Gisterenochtend waren we in één van de achterstandwijken van Rio en die ochtend was mijn mooiste moment in Rio tot nu toe. En ik denk veel specialer dan een drankje doen op een beroemd strand of op de foto gaan met El Salvador.

We gingen samen met twee ywam-ers en een dominee, wiens kerk vlakbij de wijk staat. Toen we erheen liepen zei ik nog tegen Henk, dat het niet echt leek alsof we een krottenwijk inliepen, totdat we ineens een zijsteegje in gingen en over een smalle brug liepen. En daar zag Rio er ineens heel anders uit. De straten waren onverhard met overval troep. Er stonden kleine huisjes met kapotte deuren en vreemde verdiepingen. Er liepen honden die er vreselijk uit zagen.

We wandelden door de wijk en de dominee en de ywam-ers spraken heel relaxed mensen aan. Ik kon van het Portugees niets verstaan, maar later hoorde ik van iemand anders dat ze direct to the point kwamen. Niet eerst een praatje maken of erachter komen of de mensen christenen zijn, maar meteen vertellen: zelfs als je denkt dat niemand je ziet, dat niemand om je geeft, God houdt van je!

De mensen die aangesproken werden reageerden heel vriendelijk. Zelfs de jongens die ik (misschien toch een beetje nerveus) als ‘de gangsters’ inschatte, groeten (soms verlegen lachend) terug.

We hadden mooi materiaal om uit te delen: een boekje gelinkt aan de olympische spelen over de wedloop van het leven. Toen er achter ons een vrouw naar buiten kwam, liep ik samen met iemand terug om haar een boekje te geven. Ze had een zoontje, iets ouder dan Micha, die ze buiten in bad zette. We wisselden onze namen uit en ik mocht voor haar bidden. Het was een bijzonder moment voor mij. We hebben goed nieuws en veel mensen, niet alleen in dit soort wijken, kunnen goed nieuws goed gebruiken!

IMG_20160812_171438

IMG_20160812_171517

Daarna kwam iemand naar ons toe om te vragen of we voor een jongen wilde zingen en bidden die gehandicapt was geworden. Natuurlijk wilden we dat, maar de man moest vervolgens geduldig zijn, want overal onderweg hadden we kleine gesprekjes.
Toen we bij de jongen aankwamen, stond de familie en een aantal buurjongens op ons te wachten. Ik vond het eerlijk gezegd hartverscheurend. Het was nog maar een jongetje. Hij zat in een rolstoel en kon een groot gedeelte van zijn lichaam niet bewegen. Hij woont ook niet bepaald in een rolstoelvriendelijke omgeving. Om geen tranen te laten zien bleef ik niet naar de jongen kijken, maar toen ik later terug keek zag ik hoe hij genoot van het zingen en de aandacht! Hij stak voortdurend zijn duim omhoog. Wat had ik daar graag een wonder van genezing meegemaakt, maar misschien was het wonder dat de jongen genoot en dat hij zichtbaar omringt was door de liefde van zijn vader en moeder. Toch vond ik het moeilijk, Jezus heeft toch ook gezegd dat er wonderen zullen gebeuren onder degenen die tot geloof komen? (markus 16) Later die dag las ik in 2 korintiers 1 dat Paulus vertelt dat hij het zeer moeilijk had gehad. God had hun problemen niet zomaar opgelost. Paulus weet dat dat is omdat God wil dat we ons van Hem afhankelijk weten en dat we leren om op Hem te vertrouwen. Als christen hebben we ook altijd de troost dat we mogen weten dat het leven hier in verhouding maar heel kort is. En dat het lijden hier niet opweegt tegen de vreugde die we straks mogen meemaken.
Ik besefte weer hoe belangrijk het is om anderen ook te vertellen van de hoop en troost die we mogen hebben!

Liefs uit Rio!

Laatste week in Mendoza

Hier weer even een berichtje van ons! We zijn vandaag onze laatste week voor vertrek ingegaan! Fijn, na drie maanden terug te zijn geweest in de schoolbanken, zien we ernaar uit om wat we geleerd hebben in de praktijk te gaan brengen.

Vorig weekeinde hebben we als DTS groep nog taarten en muffins gebakken om te verkopen in het park. Sommige van onze medestudenten hebben namelijk nog niet genoeg geld om hun verblijf te betalen tijdens het outreach gedeelte.

Onderweg naar de stad begon de verkoop van taart al in de bus. Eerder hadden we al gezien hoe dat werkt: je vraagt eerst aan de buschauffeur om toestemming, terwijl je hem een stuk taart aanbiedt, vervolgens mag je voorin de bus een reclamepraatje maken of kun je de stoelen langs gaan.

Ikzelf ben niet zo’n geweldige koekenbakker, dus ik heb mijn bijdrage geleverd door kleertjes te verkopen van Micha die te klein zijn geworden.

Desktop2

 

Ook hebben we vorige week, met dank aan het Vrouwen Zendings Comité in Spakenburg, inkopen gedaan voor de soepkeuken. De soepkeuken, die eigenlijk ‘comedor’ heet; dus ‘eetkamer’, is een mooi initiatief van YWAM Mendoza. Elke vrijdagmiddag zijn dak- en thuislozen hier welkom voor een warme maaltijd en een bemoediging vanuit de Bijbel.

Een paar weken terug waren we er voor het eerst bij en toen heeft Henk het praatje gedaan. Daarna kwamen we in gesprek (zo goed en zo kwaad als dat lukt in het Spaans) met één van de bezoekers. Een lieve man die ons foto’s liet zien van zijn familie van wie hij gescheiden was.

Het ging toen zo:
De YWAMers koken op de base en haasten zich om het eten zo warm mogelijk te kunnen uitserveren. De bezoekers staan al bij de deur te wachten. De ruimte is koud en de tafel wordt gedekt met plastic bestek en een mengelmoesje van verschillende oude borden en bekers.

De visie van YWAM is om ‘de eetkamer’ uit te breiden naar:
Een behaaglijke plek waar de mensen van de straat zich op kunnen warmen. De YWAMers bereiden de maaltijd op locatie. Het is een huiselijke plek waar de bezoekers één voor één binnen druppelen. Terwijl het eten gaart kunnen de bezoekers een praatje maken of helpen met de tafel dekken. Op de tafels liggen mooie tafelkleden en netjes bestek. Op deze, andere, manier worden de daklozen ‘ge-eerd’ en hebben ze veel meer het idee dat ze bij iemand thuis uitgenodigd zijn. Ook is er meer gelegenheid om contact te krijgen met de elkaar.

Daarom hebben we besloten om met de bijdrage van het Vrouwen Zendings Comité de eerste benodigdheden te kopen om de mensen een fijnere plek te bieden. We hebben bestek gekocht, borden en glazen, waterkannen, broodmandjes en tafelkleden. Zie de ‘voor’ en ‘na’ foto’s hieronder.

Lees je dit en zou je wel willen bijdragen aan dit project? Neem dan even contact met ons op!

comedor

 

101MSDCF1

 

niet

 

Zaterdag gaan we op reis. We gaan met z’n drieen eerst vliegen naar Iguazu. Dit doen we omdat we de busreis naar Rio de Janeiro wel erg lang vinden voor Micha. In Puerto Iguazu hebben we dan een vakantieweekendje en gaan we de watervallen bezoeken! Vervolgens stappen we bij de rest van het team op de bus en rijden we naar Rio.

In Rio gaan we evangeliseren tijdens de Olympische Spelen. Er komen mensen uit allerlei landen en wat zou het mooi zijn als de vele christenen die naar Rio gaan eraan kunnen bijdragen dat veel bezoekers het goede nieuws mee naar huis nemen!

Na ongeveer twee weken vliegen we vanaf Sao Paulo (het onderstaande kaartje klopt dus niet helemaal) naar Costa Rica. Daar nemen we de bus naar Tegucigalpa in Honduras. Daar zijn we het grootste gedeelte van onze outreach. In dit kleine land in Centraal Amerika heeft men te maken met grote uitdagingen, zo leeft meer dan de helft van de bevolking onder de armoedegrens en zijn veel mensen betrokken bij geweld, drugshandel, prostitutie of andere misdaad. We sluiten hier weer aan bij de plaatselijke base van YWAM.

Na onze tijd in Honduras rijden we terug naar Costa Rica, waar we nog een aantal lessen ‘community development’ zullen volgen op de YWAM base.

Rond 22 september vliegen we naar Santiago, vanaf waar we met de bus terug naar Mendoza gaan voor de diplomering.

Na de DTS gaan we nog naar Lima in Peru, waar we Willem en Erna Vedder gaan bezoeken en wat mogen zien van het mooie werk dat zij daar doen.

Een hartelijke groet van ons!

Afbeelding1

Mini outreach

We zijn op mini outreach geweest!

Woensdag tot zaterdag waren we in ‘de woestijn’ van Cavalle. Dit is een droog landschap in het noorden van de provincie Mendoza.

Vanuit onze base gaan er elke twee weken mensen naar dit gebied om relaties op te bouwen met de Huarpes; één van de originele bevolkingsgroepen. De base heeft hiervoor beschikking over drie huizen in het gebied. De mensen wonen namelijk afgelegen en ver uit elkaar. De kinderen blijven daarom een aantal dagen op school en zijn vervolgens een aantal dagen thuis. De kuddes paarden en geiten lopen vrij rond en komen terug om te drinken.

Foto's met ster3

Na jaren investeren zijn er goede contacten met zo’n 40 families, waarvan een deel christen zijn geworden. Elk jaar wordt er of een kamp voor de kinderen op de base georganiseerd of een vakantieweek voor de families.
De mensen worden dan met de bus opgehaald en er wordt van alles georganiseerd. De mensen leven heel eenvoudig en zouden zelf geen vakantie voor hun familie kunnen betalen. Zie dit mooie filmpje dat gemaakt is van de week in 2015!

Het voelde soms net alsof we in het wilde westen waren. Het terrein van de eenvoudige huizen is omheind en daarbuiten zijn verschillende omheiningen voor de dieren, die dus ook vrij naar buiten kunnen lopen. De geitenvellen hangen over de waslijn en worden schoon gepikt door parkieten. We krijgen zelfgemaakt brood en we wachten op de ketel in het vuur voor warm water.
Kort nadat we aangekomen waren werd er een koe geslacht, en vervolgens met de hand in steeds kleinere stukken verwerkt. Twee dagen later eten we haar in de soep.

Foto's met ster1

Micha heeft het met alle dieren en dingen om te bekijken goed naar zijn zin. Hij is wel vies van het zand aan zijn handen en wordt een stadsjongetje genoemd. Er is geen elektriciteit en ’s avonds zitten we bij kaarslicht om de tafel. De sterrenlucht en de melkweg zijn indrukwekkend!

2016-7-5 argentinie

De volgende dag bezoeken we een familie. De mensen zijn gastvrij en vereerd met ons bezoek, maar ook erg verlegen. We drinken matte en proberen een praatje te maken.

De tweede en derde nacht sliepen we in een ander huisje. Vanwege de hoofdbewoners, vleermuizen, slapen we in tentjes.’s Nachts horen we het gekrijs van de vleermuizen.

Vanuit dit huisje bezoeken we een andere familie en gaat een gedeelte van ons de buurt in om kennis te maken en de kinderen uit te nodigen voor een spelletjesmiddag. Er komen een paar kinderen, die duidelijk genieten van de spelletjes, het toneelstukje over Jezus, de aandacht en het lekkers.

Onlangs bijgewerkt (2)

Inmiddels zijn we weer terug op de base en ons huisje voelt luxe aan met bv een douche, waterkoker en internetbereik. 🙂

We vinden het bijzonder om steeds meer te zien van al het mooie werk waar de base bij betrokken is!

De plannen voor de outreach zijn overigens weer wat gewijzigd. 🙂 We beginnen onze outreach in Brazilië! We reizen daar (met de bus!?) naar toe. We sluiten aan bij een team van onze base dat daar gaat evangeliseren tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro! We vertrekken 1 of 2 augustus. Vanaf Sao Paulo vliegen we vervolgens naar Centraal Amerika.

Bedankt weer voor de leuke reacties op onze berichten!

Foto's met ster2

Ps. De laatste nieuwsbrief is 4 keer verstuurd, sorry daarvoor.

Einde van de theorie fase in zicht

Over ongeveer twee weken gaan we de eerste, theorie fase van de DTS afsluiten. Het is dan tijd om aan het tweede deel van de DTS te beginnen; de outreach! Ik vind het best lastig om samen te vatten hoe het eerste deel van de DTS voor ons was. Tegen de tijd dat we terug komen in Nederland, hebben we vast de tijd gehad om onze verhalen woorden te geven. In ieder geval zijn we erg dankbaar voor ons verblijf op de base in Mendoza. Het was een bijzondere tijd en we konden groeien in onze relatie met de Vader.

Voor het tweede deel van de DTS zijn de plannen om over twee weken naar Costa Rica en Honduras te gaan! Op Costa Rica sluiten we weer aan bij een YWAM base, waar op dit moment een ‘2nd level’ school loopt over community development. Wij zullen aansluiten bij een aantal lessen en activiteiten van deze school. (Gaaf!) Na zo’n tien dagen reizen we door naar Honduras. In Honduras worden we opgevangen door een jong koppel met twee kinderen die op Honduras voor YWAM aan het pionieren zijn. Ze wonen er al enkele jaren en ze hebben al veel teams ontvangen, maar er is nog geen base/YWAM vestiging. Wij zullen betrokken zijn bij verschillende ministries.

Gisteren kregen we de bevestiging dat we naar Costa Rica gaan. Voor mij, Linda, is het best lastig om telkens zo kort van tevoren te horen te krijgen wat er gaat gebeuren. Het vorige bericht schreef ik ook hierover, op dat moment met een lach, maar soms word ik er echt wel even zat van. Lestijden en weekenddagen wisselen soms op het laatste moment. Het weekeinde van het vorige bericht ging uiteindelijk niet door. Waarschijnlijk wordt de (onbekende) activiteit wel alsnog in deze laatste twee weken ingepland.  Gelukkig heb ik bijna-altijd-relaxte Henk aan mijn zijde, die me af en toe een beetje kan kalmeren. Ik probeer te werken aan mijn (on)geduld en je kan verwachten dat als je bidt om geduld dat er situaties komen waarin je je geduld kunt gaan oefenen. 😉 Be careful what you pray for.

Het is nu nog wachten tot iedereen van onze school zijn financiën voor de outreach op orde heeft. Wij Europeanen zijn de enigen die dit vantevoren begroot hadden, of, die hierin niet tot het laatste moment op God durven te vertrouwen. 😉

Hopelijk (voor mijn Europese planning drang) kunnen we dan snel de vliegtickets boeken.