Woensdag een week terug is er rond 12 uur ’s nachts brand uitgebroken in 7de Laan. Acht ‘huizen’ zijn binnen korte tijd verwoest. Gelukkig stond iedereen op tijd buiten, maar de mensen hebben hun bezittingen verloren, de meesten ook hun id-bewijzen. Ons team heeft een inzamelingsactie kunnen coördineren. De foto’s van de brand zijn op lokale Facebookpagina’s gedeeld en er zijn veel spullen gebracht.

De week na de brand vroeg ik één van de kinderen wat het ergste was dat ze kwijt geraakt was. Dat bleek haar schooluniform te zijn. Daardoor was ze nu al een paar dagen niet naar school geweest! In Nederland kunnen we ons niet voorstellen dat een kind op school geweigerd wordt nadat ze een brand heeft meegemaakt. Hier is het leven dan toch een stuk harder. Iedereen kan wel vertellen dat hun schoolkleding verbrand is…

De dag daarna hadden we een vergadering en heb ik toestemming gevraagd om schooluniformen en schoolspullen te organiseren voor deze kinderen. Uitdeelacties doen we namelijk zelden. We willen de mensen juist in het proces begeleiden om zelfstandiger te worden. Ook vanwege jaloezie en het feit dat sommigen met wat ze gekregen hebben drugs zullen kopen maakt spullen uitdelen ingewikkeld.

Voor de schoolkleding is een uitzondering gemaakt. De meeste van deze gezinnen hebben niet op korte termijn de mogelijkheid om het uniform, tas en de benodigde schoolspullen te kopen. En dit is helaas ook niet de prioriteit voor alle ouders. Nu was dit een aanleiding voor mij om de gezinnen te bezoeken, te vragen hoe het met ze gaat, voor ze te bidden en ze uit te nodigen voor onze programma’s.

De kinderen wiens kleding was verbrand wilden erg graag terug naar school. Toen ik later met de gekochte kleding terug kwam, zag ik dat één van de jongens een grotere maat schoenen nodig had dan de ouders hadden doorgegeven. Maar de jongen propte zijn voet in de schoen en zei dat het zijn maat was, bang om de volgende dag alsnog niet naar school te kunnen.

In een omgeving waar elektriciteit illegaal wordt afgetapt en mensen die onder invloed zijn kaarsen gebruiken breekt helaas vaker brand uit. Na een brand als deze komt er een team van de overheid dat de oude boel opzij schuift en golfplaten en houten palen achterlaat om een nieuw hutje neer te zetten. De gezinnen krijgen elk een hutje van zo’n 3 bij 3 meter. Dit gezin heeft nog niks om mee te koken en ze slapen nu met z’n vieren op een matras op de grond. De kleding die gedoneerd is ligt op een grote hoop in de hoek. Het is een zooitje in de shack met afval op de grond. De vrouw is erg gestrest vanwege de hele situatie en het feit dat ze tegelijkertijd alle papieren weer moet aanvragen en organiseren. Hun tweejarige jongetje heeft niks om mee te spelen en krijgt een snauw omdat hij direct aanvalt op de schoolspullen die zijn broer heeft gekregen.

Natuurlijk wil je in de eerste instantie alles regelen voor deze families, maar onze teamleider heeft vanuit zijn ervaring gedeeld dat het niet ons doel moet zijn om de deze families er meteen weer zo warmpjes mogelijk bij te laten zitten. Armoede is niet het grote probleem. Het grote probleem is levensstijl en verslaving en daar moet onze hulp allereerst op gericht zijn; hoe kunnen we deze mensen begeleiden richting een beter leven met God en zonder verslaving. Direct van alles voor ze organiseren is niet de oplossing. We willen graag dat de mensen beseffen dat dit geen veilige manier van leven is. We willen graag dat de mensen geen genoegen meer nemen met hoe ze er nu voorstaan, maar het gevecht tegen hun verslaving aan gaan en weer hoop krijgen voor de toekomst.