Liefs uit Lima

Het is alweer even terug dat we iets op de website gezet hebben, maar de video die ik vorige keer gepost had geeft denk ik wel een goede indruk van wat we in Honduras gedaan hebben. Het kamp van Youth for Christ was echt een hoogtepunt.

Een ander hoogtepunt was een spelletjesmiddag voor kinderen. Deze middag werd als evangelisatieactviteit georganiseerd door een lokale kerk. ’s Morgens gingen we eerst de wijk in om de kinderen uit te nodigen.

Toen we een flyer ophingen bij een buurtwinkeltje zei de dame van de winkel dat ‘hier beneden’ ook kinderen waren. Ik keek in de richting die ze wees en zag een gammele trap waar je af kon dalen naar een plek waar zo te zien het riool uitkwam. Het stonk en het was vies en ik had mijn kerksandalen aan, dus ik had niet veel zin om naar beneden te gaan. Ik zag beneden wel een krotje staan en ik begreep dat het een avontuurlijke plek was voor kinderen om te spelen, maar aangezien ik nu geen kinderen zag of hoorde leek het me niet nodig om er te gaan kijken. Maar terwijl ik nog bedacht dat mijn kinderen daar niet zouden mogen spelen, liep iemand anders van mijn groepje al naar beneden.

Hij liep op het krotje af en vervolgens bleek dit geen speelplek te zijn, maar het huis van een gezinnetje. En de dame was blij met de uitnodiging voor een leuke middag voor haar dochter. Haar dochter zag er duidelijk niet gezond uit en later begreep ik dat ze kanker had. Daarna kwamen we een vader met dochter tegen en het meisje riep tegen mij ‘Ik ken jou!’ en ze begon het liedje te zingen dat ik afgelopen zondag in de kinderbijbelklas van de kerk aan de kinderen geleerd had. Ze hoorde bij de kerk die de spelletjesmiddag organiseerde en zou ook komen.

We liepen verder en achter het krot bleken nog meer mensen te wonen en we konden dus nog meer kinderen uitnodigen. Toen we daarna weer naar boven liepen vroeg ik me af wat me nou eigenlijk tegen had gehouden om hier naar beneden te lopen. De kinderen die we hier hadden uitgenodigd gun je het meest een leuke middag.

2016-10-01_22-33-22

’s Middags openden wij als YWAM team de middag met een paar (grappige) toneelstukjes met een boodschap en daarna waren er allerlei spelletjes en een Bijbelverhaal. Ik was leidster van een groepje waarin een meisje zat van een jaar of 13. Ze bleef telkens om me heen hangen en was niet op haar mondje gevallen. Het leek me een slim meisje. Ze vroeg me hoe Nederland eruit ziet en toen ik in mijn antwoord zei dat ik Nederland wat minder mooi vind dan het groene Honduras trok ze haar wenkbrauwen hoog op. Ze moest niet veel van haar eigen land hebben. Er waren weinig kansen op werk zei ze, je kan kleding of eten langs de weg gaan verkopen en daar houdt het mee op. Ik heb geprobeerd haar aan te moedigen om goed haar best te doen op school en om een droom te hebben voor haarzelf, want wat ze dan wel zou willen wist ze ook niet.

Wat mijzelf verder vooral opviel aan Tegucigulpa, de hoofdstad van Honduras, was hoe alles aangepast was aan de hoge criminaliteit. Zelfs in doodgewone winkeltjes stond een bewaker met een dik geweer of stond alle koopwaar achter tralies. Als het donker werd moesten we zorgen dat we thuis waren, want na 7 uur ’s avonds reden er geen busjes of taxi’s meer vanwege de (on)veiligheid op straat. De upper class woont in bewaakte vestigingen en de middle class woont in afgesloten wijken die bewaakt worden met slagbomen. Toch hebben wij ons geen moment onveilig gevoeld. De criminaliteit speelt zich vooral af in bepaalde wijken waar de drugsbendes regeren. Onze wijk was in principe veilig en wij gingen er ’s avonds niet zomaar op uit.

Verder is Honduras dus een prachtig land qua natuur. Misschien komen we later nog eens terug om de jungle en de stranden te bezoeken.

Na onze tijd in Honduras zijn we terug gekomen naar Mendoza voor de afsluiting van de DTS. Na de diplomering zijn we nog met onze groep uit eten gegaan en toen was het tijd om afscheid te nemen. We hebben samen een bijzondere tijd gehad en vrienden voor het leven gemaakt. Het is vreemd om afscheid te nemen van vrienden die zo ver weg wonen en waarvan je niet weet of je ze ‘aan deze kant’ nog een keer tegen zult komen.

2016-10-01_22-49-03

Één van hen, Cintia, komen we zeker nog tegen, want zij woont in Lima in Peru, waar we nu zijn. In Nederland hadden we al het plan gemaakt om via Peru terug te reizen om Willem en Erna te bezoeken en om de terugreis in tweeën te breken. Toen onze vlucht gewijzigd werd, mochten we onze terugreisdatum aanpassen en hebben we onze tijd in Lima iets verlengd om ook nog een week met Cintia op te kunnen trekken.

Willem en Erna wonen nu 16 maanden in Lima en werken mee in een project in een sloppenwijk. Vandaag gingen we voor het eerst met ze op pad. Elke zaterdag organiseren ze een ochtend voor de tieners in de kerk met spellen, een bijbels thema en persoonlijke aandacht. Er waren ruim 20 tieners die enthousiast meededen. ’s Ochtends komen er al ruim op tijd jongeren binnen druppelen en ook na het programma blijft een groot gedeelte nog even hangen in het jeugdhonk van de kerk. Ik kan me voorstellen dat er verder ook niet heel veel voor ze te doen is. Heel gaaf dat ze hier wekelijks terecht kunnen voor gezelligheid en het leren kennen van God!

Hoe ik de wijk zou omschrijven? Stof en zand en nog meer stof en nog meer zand. De bergen om de wijk heen zijn ook echte woestijnbergen zonder begroeing. Doordat alles onder een laagje zand zit is het een kleurloos gezicht. Ik kan me voorstellen dat Willem en Erna vertellen dat ze af en toe de groene Nederlandse weilanden missen.

2016-10-01_23-00-43

We verblijven hier in ‘het zendingshuis’, waar korte termijn helpers of teams kunnen worden ontvangen. We genieten zeker nog even van deze bonustijd waarin we nog meer mogen gaan zien van het mooie werk van Willem en Erna, maar we hebben ook al veel zin om straks iedereen in Nederland weer te zien en om te laten zien hoe groot Micha ondertussen is geworden, echt een groot verschil met toen we weg gingen.

Veel liefs en tot snel,
Henk en Linda en Micha

4 gedachten over “Liefs uit Lima

  1. Wat leuk om te lezen over jullie avonturen! En ook dat jullie nu in Peru zijn, zo gaaf en bijzonder!! Doe Willem en Erna de groetjes!:-)
    Succes met jullie werk daar en geniet van de laatste weken in Zuid Amerika!

  2. Beste Henk, Linda en Micha, fijn om te lezen dat jullie het goed hebben daar. En prachtig dat jullie veel voor de mensen kunnen betekenen. Ik wens jullie nog een hele mooie tijd in Peru en geniet maar fijn over ongeveer 6 weken, van het weerzien van familie en vrienden in Nederland.
    Hartelijke groeten van Corry Zantema

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.