Ons weekritme
Wij wonen nu ruim een maand in Muizenberg en we kunnen steeds meer settelen. We beginnen ook al een ritme te krijgen en dat is erg fijn. Zo ziet onze week er nu ongeveer uit:

Op maandag is Linda ’s ochtends op de school en ’s middags bij de trauma groep.

Dinsdag is een werkdag van Henk. Hij maakt op dit moment vooral afspraken om zijn netwerk uit te breiden en hij is regelmatig in gesprek met Marco om ideeën uit te wisselen. Ze bereiden ook een evenement voor om winterjassen uit te delen aan de kinderen. Dinsdag tussen 18 en 19u is er een zumba avond in de kerk, waar Linda en Phoebe proberen heen te gaan. 🙂

Woensdag is Linda ’s morgens op de school. ’s Middags kan Henk aan de slag gaan. ’s Avonds is hij bij de mannen Bijbelstudie.

Donderdag is Linda ’s ochtends op de school en ’s middags bij de vrouwen Bijbelstudie. Daartussenin hebben we op de 2^e en 4^e donderdag van de maand een meeting met iedereen van HOSA. ’s Avonds is de worship avond van Jeugd met een Opdracht.

Vrijdag is een werkdag van Henk. Vanmiddag vertrekt hij met de mannen Bijbelstudie voor een weekeinde weg.

Op zaterdag hebben we tot nu toe ’s morgens een workshop gedaan of zijn we op jacht geweest naar spullen/bankrekeningen/verzekeringen.

Zondag ochtend gaan we naar de kerk. De meeste mensen van HOSA kerken bij een grote evangelische gemeente. Afgelopen week hebben we een andere kerk bezocht in Muizenberg, een baptistengemeente.

De storm

In de afgelopen dagen heeft het in Kaapstad behoorlijk zwaar gestormd. Voor ons was het niet beangstigend, maar wel voor de vele mensen die in sloppenwijken wonen. In 7de Laan hebben – wonder boven wonder – alle daken en sloppen het gehouden. De dag voor de storm was hier uitdrukkelijk voor gebeden. Gisteren op de Bijbelstudie vertelde een vrouw wel dat ze heeft gehuild als een baby. We zijn dankbaar dat de storm nu voorbij is en de schade in 7de laan maar klein was, er is al zoveel stress voor de mensen die hier wonen. Andere gebieden zijn wel zwaarder getroffen. Het is hier een stuk kouder geworden na de storm.

Dankbaar

Na elke maand krijgen we een overzicht van de giften die voor ons binnen zijn gekomen op het rekeningnummer van Jeugd met een Opdracht. We weten nog niet precies welke giften éénmalig zijn en welke giften we maandelijks mogen verwachten, maar we voelen ons zeker bemoedigd dat God via de gevers voorziet! We zijn erg dankbaar voor iedereen die om ons heen staat en het vertrouwen in ons heeft om financieel bij te dragen aan ons werk! Zonder jullie zouden wij hier niet aan de slag kunnen gaan. Van meerdere giften kunnen we niet herleiden van wie we ze gekregen hebben, omdat we alleen een voorletter en achternaam ontvangen. Hopelijk kunnen we de gevers via deze weg hartelijk bedanken!

Het gaat goed hier. We zijn al best lekker gesetteld in ons huisje en we zijn begonnen in 7^e laan. We lopen mee in de verschillende projecten om straks te kunnen beslissen waar we kunnen gaan versterken. We dachten dat we al best heel wat gewend waren, maar ik, Linda, merk dat het mij best heel veel energie kost om kennis te maken met de gebrokenheid van het leven in de sloppenwijken hier. Hieronder een paar van mijn indrukken van de afgelopen dagen;

Donderdag
We bezoeken een safe house voor kinderen. Hier wonen een aantal kinderen die eerder in 7^e Laan woonden, maar die uit huis geplaatst zijn vanwege misbruik of geweld. Als we vragen hoeveel procent van de kinderen uiteindelijk terug kunnen keren naar hun ouders, krijgen we te horen dat dit minder dan 1 procent van de kinderen is. Zodra de kinderen in dit safe house wonen, hebben ouders het idee dat ze zich om deze kinderen geen zorgen meer hoeven te maken. Ze komen de kinderen niet bezoeken. De sociaal werkers die betrokken zijn, zijn meestal te druk om met het gezin aan de slag te gaan om het mogelijk te maken dat de kinderen terug kunnen. De kinderen raken gefrustreerd omdat ze denken dat de huismoeders een bezoek met hun ouders in de weg staan. Dit belemmert ze weer om een goede relatie op te bouwen met de huismoeders, die uiteindelijk vaak hun pleegmoeder worden.

Vrijdag
We lopen samen met Marco door de sloppenwijk 7^e Laan. Hij stelt ons voor aan de mensen die we tegenkomen. Bijna alle mensen zijn erg vriendelijk en maken een praatje. Dan komen we een man tegen die hoogstwaarschijnlijk gebruikt heeft en mijn hand net iets te stevig beet pakt en zegt dat ik hem een kus moet geven. Met Marco en Henk erbij is het niet bedreigend, maar het bevestigt dat ik niet zomaar alleen door de wijk moet lopen.

We rijden met de auto naar een andere sloppenwijk. Er staat een gebouwtje dat vroeger een kerk was. Nu wordt het ‘de Hel’ genoemd. Hier zijn mensen verkracht en vermoord.

Zaterdag
Gisteren zou onze bank bezorgd worden, maar een paar uur na de afgesproken tijd belde de verkoper/meubelmaker; hij was in slaap gevallen in de bank. (Hoe bedoel je?! In ONZE bank? ;)) Na zaterdag weer een paar uur wachten arriveert de bank! Heerlijk om ’s avonds in te kunnen ploffen.

Henk heeft die ochtend een seminar gevolgd en heeft mooie contacten opgedaan als het gaat om een ander sociaal/community development project in Kaapstad. ’s Avonds gaan we uit eten bij Spur, lekker goedkoop én er is een binnenspeeltuin voor de kinderen. Micha klimt in het toestel en Henk zit in de kinderhoek te gamen. #lekkerrustig

Zondag
In Spakenburg dronken we na de kerk bijna altijd koffie bij familie. Fijn dat Jo en Phoebe dichtbij wonen en gezellig om hun en de kinderen bij ons op de koffie te hebben!

Maandag
Ik, Linda, ben de ochtend op het schooltje. Vijf kinderen tussen de 3 en 5 jaar worden meegenomen naar de tandarts. Even later komen ze terug. Bij allemaal zijn tanden of kiezen getrokken. Bij een jongetje van drie zijn al zijn vier boventanden voorin getrokken, omdat ze allemaal verrot en al afgebroken waren. Hij lijkt in shock. Op het schooltje leren de kinderen om tanden te poetsen, maar ik zie dat het voor veel kinderen al te laat is.

’s Middags ben ik bij de eerste sessie van een traumagroep die 8 weken zal draaien. Er is best een grote opkomst van zo’n 8 vrouwen. Elke week zullen we ook iets leuks doen om te ontspannen, deze week versieren we cupcakes. Ik bekijk stiekem hoe sommige dames bordjes vol cupcakes wegwerken en een plastic beker vol met glazuur mee naar huis nemen.

Dat waren wat losse indrukken om een indruk te geven.. 🙂

Op dit moment zijn we 2,5 week in Zuid-Afrika en het is al heel snel normaal gaan voelen dat we hier nu wonen. We hebben de eerste weken gebruikt om veel praktische zaken te regelen. We hebben een mooi huisje op een beveiligd complex tussen 7^e laan en Muizenberg in en we hebben nu een deel van de inboedel kunnen verzamelen. Het was fijn dat we de eerste dagen het busje van Hosa hiervoor konden gebruiken.

Daarna was het dus zaak om zelf vervoer te regelen. Niet ver buiten Muizenberg zitten een aantal autodealers op een rij die Henk bezocht heeft. Bij één van de dealers werd hem de ‘ten year car’ geadviseerd, oftewel een auto waar je normaal gesproken probleemloos tien jaar mee kunt rijden. Niet geheel toevallig had onze achterbuurvrouw zo’n Renaultje te koop staan, welke we voor een schappelijke prijs konden overnemen. De auto is bijna 7 jaar oud en laten wij nu net een visum voor 3 jaar hebben… 🙂 Het op naam zetten van de auto bleek een tijdrovend karwei voor Henk, maar we hopen dat binnenkort alles geregeld is.

Wat ook bijzonder was, was dat we net op tijd hier waren zodat Linda mee kon doen met een training om het ‘family strenghtening program’ aan te kunnen bieden. Ik ben enthousiast over dit programma en wil graag meedraaien als Hosa dit in het voorjaar (Nederlandse najaar) gaat aanbieden.

Het is een programma van acht weken en leert ouders om op een positieve manier hun kinderen op te voeden en te beschermen. Het leert kinderen bijvoorbeeld om hulp te kunnen vragen, om met woede om te gaan en om groepsdruk te weerstaan. In 7^e Laan worden kinderen regelmatig geslagen als ouders boos worden. Er is ook vaak geen positieve individuele aandacht voor de kinderen en er wordt weinig naar ze geluisterd of met ze gecommuniceerd.

Een voorbeeld; als kinderen spelen en één kind bezeert zich, gaat één van de andere kinderen vaak een ouder halen die zich over het huilende kind gaat ontfermen, maar als hier in 7^e Laan een kind zich bezeert, lachen de andere kinderen het vaak uit. Er is een gebrek aan inlevingsvermogen. En dat komt niet omdat deze mensen en kinderen slecht zijn, maar dat komt doordat ze dit ook van hun ouders niet hebben meegekregen. Bovendien leven ze onder omstandigheden waar continu stress is en zijn ouders vaak zelf getraumatiseerd. Als je in deze overlevingsmodus leeft, is het een makkelijkere en snellere oplossing om je kind een flinke tik te geven als hij je irriteert dan om het kind te vragen waarom hij iets doet of om het kind op een positieve manier aan te moedigen.

Henk draait op dit moment al mee in de mannengroep van 7^e Laan. Ook heeft hij deze week al een heel rijtje afspraken om contacten te leggen. De komende twee maanden hebben we de tijd om met de verschillende activiteiten van Hosa mee te lopen om de mensen en het werk beter te leren kennen en daarna zullen we eigen verantwoordelijkheden krijgen. Het zal nog wel even duren voor we echt een weer een ritme krijgen.

Met Micha gaat het ook goed. Afgelopen zondagmiddag zijn we lekker met Justine en Marco en Phoebe en de kinderen naar een park geweest. Hij lijkt niet veel moeite te hebben met de overgang en dat is erg fijn. Hij is nog net zo gek op auto’s en ik verbaasde me erover hoe snel hij onze auto kon herkennen op een parkeerplaats. 🙂 Praten doet hij nog niet veel, hij redt zich nog prima met een uitdrukkelijke ‘díe’.

Dat was het even voor nou, liefs vanuit Muizenberg!

 

 

We kijken terug op een ‘warm vertrek’ uit Nederland! We zijn dankbaar voor de hulp en het meeleven dat we gekregen hebben! Er is schoongemaakt in ons huis, op Micha gepast, voor ons gebeden, financiële steun gegeven, er zijn verhuisdozen gereden, veel mensen zijn op ons afscheidsavondje gekomen en sommigen hebben zelfs een stukje van hun huis afgestaan voor onze spullen. 🙂

Het afscheid nemen van iedereen was de laatste en grootste hobbel voor we vertrokken. Niet leuk, maar ook bijzonder om te beseffen wat een rijkdom je hebt in de mensen die om je heen en achter je staan.

 

De reis is erg goed gegaan. We hadden twee korte tussenlandingen, dat brak de reis een beetje in stukken en daardoor voelde het niet eens zo heel lang. We hadden stoelen vooraan gekregen met extra ruimte.

Op het vliegveld werden we ontvangen door Justine, Marco’s vrouw. (Marco was op ons afscheidsavondje.) Toen we naar ons huis reden vond ik het toch wel even spannend. Zou mijn beeld van het huis kloppen of zou het tegenvallen. Toen we het huis binnen gingen waren we echter blij verrast! Het huis was in betere staat en is ruimer dan we gedacht hadden! We zijn er erg blij mee.

We hebben die eerste avond bij Justine gegeten. Phoebe en Jo waren er ook. Zij wonen vlakbij ons in hetzelfde complex! Een leuk stel waar we nu al een klik mee hebben. Ze hebben twee dochtertjes waarvan de oudste een half jaar ouder dan Micha is.

Verder zijn we die eerste avond vroeg naar bed gegaan en de volgende ochtend zijn we naar de kerk gegaan. De kerk waar de meeste mensen van Jeugd met een Opdracht kerken zit hier 5 minuten rijden vandaan. Onze eerste indruk is dat het een fijne kerk is.

De dagen daarna hebben we het huis schoongemaakt en zijn we op pad geweest om allerlei inboedel te kopen. Van wc rollen tot verwarming (de winter komt er aan) en van blikopener tot koelkast.

 

 

Dinsdag was Micha (nu echt) jarig. Het was leuk om dat te kunnen vieren met Phoebe, Jo en Justine en de kids. Ook Anna, die we in januari ontmoet hebben en die ook voor Hosa in 7e Laan werkt, kwam even langs.

 

Woensdagavond had Henk zijn eerste bijeenkomst met de mannen van 7e Laan en omstreken. Thabo had de leiding en we keken de 2e helft van de film “Without a father”. De film werd nabesproken en Thabo deelde heel persoonlijk hoe lastig hij het nu vond om niet een rolmodel te hebben gehad omdat zijn vader al vroeg was overleden. Er kwam daardoor veel los en het was goed om met elkaar als mannen te delen en te bidden. Het belangrijkste gebedspunt was: WERK!

Vandaag hebben we een bod gedaan op een Renaultje. Henk had de auto in de wijk zien staan en het telefoonnummer gebeld. De verkoper bleek vlakbij te wonen en kwam direct de auto even laten zien. Met onze overbuurman hadden we al eerder kennis gemaakt. Hij doet verschillende dingen binnen de autobusiness en kwam meteen even meekijken of de auto een goede deal leek. Op zijn advies hebben we een bod gedaan en nu wachten we de reactie even af.

Aanstaande maandag ga ik, Linda, beginnen met een vierdaagse training verspreid over twee weken. De training is gericht op het begeleiden van gezinnen met jonge kinderen ‘at risk’. Ik weet verder nog niet veel over de inhoud, maar het lijkt me een mooie inleiding op mijn werk in 7e Laan!

Liefs vanuit Zuid-Afrika!
Henk & Linda & Micha

Laura Vedder, bedankt voor dit gave filmpje!