Raar, maar waar. Over een maand zijn we langs het gemeentehuis geweest om ons uit te schrijven in Nederland en zijn we onderweg naar Zuid-Afrika om ons daar voorlopig te gaan settelen en bij het project van Hosa in 7^e Laan aan de slag te gaan.

Deze tijd is wel vreemd. Langzaamaan wordt ons huis steeds leger en kaler door de spullen die we opruimen en verkopen. Met vrienden, familie en kennissen spreken we nog een keertje af voordat we ze straks een tijdje niet gaan zien. Ook minder goede vrienden, zoals de tandarts, huisarts en ggd brengen we nog een bezoekje. Verder is er natuurlijk genoeg te organiseren. We zijn inmiddels drie keer met z’n drietjes naar Den Haag geweest om de papieren voor het visum voor elkaar te krijgen. Ook zijn we op ons werk aan het afsluiten. We werken allebei nog tot 1 mei.

We zijn blij en dankbaar dat de voorbereidingen soepel verlopen, op de extra ritjes naar Den Haag na, maar daar zijn de papieren nu ook ingenomen. Hopenlijk horen we snel dat onze visum aanvraag goed gekeurd is.

We hebben in Muizenberg, in Zuid-Afrika een mooi huurhuis gevonden! Bij aankomst slapen we waarschijnlijk twee nachten op de basis van Jeugd met een Opdracht en zodra we een bed, matras en wat huisraad hebben gekocht gaan we op ons eigen plekje wonen. We laten geen spullen verschepen, dus ik ben telkens al aan het puzzelen waar we onze beperkte kofferruimte aan gaan besteden. 🙂

Drie mei hebben we een afscheidsavondje in de Noorderkerk en iedereen die het leuk vindt om te komen is van harte welkom. Meer info en precieze tijd volgt nog.

 

Nadat we eind januari terug kwamen uit Zuid-Afrika hebben we even de tijd genomen om alles te laten bezinken, maar daarna hebben we al snel de knoop door kunnen hakken; we willen ons graag in gaan zetten voor het werk van stichting HOSA in de sloppenwijk 7e Laan!

We hopen begin mei voor twee jaar naar Zuid-Afrika te vertrekken. In de wijk waar we gaan werken, wonen eigenlijk alleen maar gebroken mensen en families. Vooruitgang zal maar langzaam zichtbaar zijn. Daarom is het voor ons belangrijk dat we binnen het ‘stevige team’ van Hosa mogen werken. We verwachten veel te kunnen leren van de andere vrijwilligers met het besef dat deze wijk eigenlijk alleen kan veranderen door de kracht van het evangelie.

Voordat we definitief onze eigen taken krijgen, zullen we eerst drie maanden mee gaan lopen met anderen. Dit geeft ons de tijd om de mensen te leren kennen en om weloverwogen de huidige activiteiten te gaan ondersteunen of uit te breiden.

Voor de meeste mensen in onze directe omgeving komt deze keuze niet meer als een verrassing. We hebben nu de beslissing gemaakt, maar we waren hier al langere tijd mee bezig. We hebben op dit moment nog twee maanden de tijd om ons vertrek te regelen. We hebben huurders kunnen vinden voor ons huis, heel fijn! Verder zijn we druk met allerlei regeldingen zoals het verzamelen van alle formulieren die we nodig hebben voor ons visum.  Ook zijn we bezig met de verkoop van allerlei huisraad, onze auto (Renault Twingo diesel!) en elektrische fiets. Omdat het werk niet betaald is, is het ook belangrijk voor ons om een vriendenkring om ons heen te hebben die willen investeren in ons werk.

Het is best spannend dat ons vertrek er nu al snel aankomt. Heel veel dingen zijn natuurlijk nog onzeker en er moet nog een hoop geregeld worden. We genieten ook bewust van het samenzijn met familie en vrienden.

Ben je benieuwd naar hoe we tot deze stap gekomen zijn en wat er verder precies gebeurt op dit project in de sloppenwijk? Kom dan naar de ADAM-avond op donderdag 16 maart 19.45 in de Westerkerk in Bunschoten. Dit is wel women only, dus mannen moeten nog even geduld hebben. 😉

Na weer een top vlucht met KLM werden we vanmorgen door onze ouders bij Schiphol opgehaald. Erg leuk om na drie bijzondere weken weer terug te zijn, daar waar je ouders er altijd zijn geweest en ook nu weer klaar staan voor het laatste stukje van de reis.

Vorig jaar zijn we met Marco het gesprek begonnen over de mogelijkheid om ons in te gaan zetten voor de stichting HOSA die in de sloppenwijk 7^e Laan actief is. We hadden op dat moment nog weinig idee over hoe we zouden kunnen aansluiten, maar Linda wil zichzelf graag inzetten voor kinderen die niet veilig kunnen opgroeien en ik, Henk, wil aan de slag gaan met duurzame hulp door business. Verder willen we vooral ook leren van de ervaring en kennis binnen het HOSA team. Tijdens onze afgelopen reis werd voor Linda snel duidelijker waar haar hulp gebruikt kan worden. Bijvoorbeeld als het gaat om het verder professionaliseren van de pre-school in het HOPE-centre. Die onder andere als doel heeft om de kinderen na deze pre-school op The Cristel House School te krijgen. Deze school mochten we afgelopen woensdag bezoeken, zie: http://christelhouse.org/our-schools/south-africa/ Andere mogelijkheden voor Linda zijn bijvoorbeeld het opzetten van huiswerkbegeleiding voor de oudere kinderen of een kinderkerk/kids club op zaterdag. Nieuwe initiatieven worden binnen Hosa altijd door minstens twee mensen gedragen en Linda kon ook al kennis maken met enthousiaste andere vrijwilligers die zich voor het kinder- en jeugdwerk inzetten.

Voor mij was het nog wat minder duidelijk. Marco is business-minded en heeft heel veel goede ideeën, maar wat werkt er nou goed in de praktijk en waarmee zou ik het verschil kunnen maken binnen de stichting. Afgelopen week vielen de puzzelstukjes van één idee voor het creëren van werkgelegenheid op z’n plek.

We besloten om dinsdagavond nog even naar Canal-Walk te rijden, het grootste winkelcentrum van het zuidelijk halfrond. Na het scoren van een spijkerbroek (helaas niet fairtrade 😉 was het idee om een kop koffie te drinken. Ik had geen zin om bij een grote Amerikaanse keten mijn koffie te bestellen (ander lang verhaal) en we besluiten te kijken of er bij de uitgang waar we Ester en Isebrand weer zouden treffen, misschien ook koffie wordt verkocht. Er staat inderdaad een klein standje en omdat Es en Is nog een boodschapje moeten doen, heb ik alle tijd om eens te horen waar de fairtrade koffie van deze man vandaan komt.

De verkoper importeert zijn koffie uit Rwanda. Vanwege een collega uit Rwanda en een koffieavontuur met ZOA in Burundi, gaat mijn hart sneller kloppen. De koffieverkoper legt uit dat hij een businessmodel heeft waarmee hij jongeren uit sloppenwijken de kans geeft om een carrière te maken van barista (koffie-vakman) tot zakenman. Na een training tot barista, is het mogelijk om manager te worden van een stand, zoals deze in een winkelcentrum, en daarna is het mogelijk om je in te kopen in het bedrijf. Zo kan de trainee nog meer kennis krijgen en geld verdienen om daarna eventueel verder te kunnen gaan in andere business.

 

Als ik de verkoper vraag hoe hij aan zijn trainees komt, vertelt hij dat hij samenwerkt met de stichting Shiloh. Hey, die stichting kennen wij ook! De bus waarmee wij eerder die week van de Wakkerstroom school naar Birds Paradise waren gereden staat namelijk op naam van deze stichting. Het is een stichting die kleine en grote christelijk initiatieven aan elkaar koppelt en daarmee de kwaliteit verbetert. Zie ook http://www.shiloh.org.za/

Het blijkt dat de koffieman Daniel is, iemand die ik al ken sinds 2011! Het was tot nu toe echter niet gelukt om elkaar te ontmoeten. Daniel is tot 2012 de manager geweest bij Shiloh en hij heeft de Wakkerstroom-bus gekocht en afgeleverd op de school! We hebben elkaar met regelmaat telefonisch of via Skype gesproken en nu komen we elkaar niet toevallig tegen. Ik vertel hem dat we de volgende dag een afspraak hebben staan met iemand die jongens van de straat een barista opleiding aanbiedt.

De volgende dag spreken we Dave van Woza Coffee. Hij heeft 23 leerlingen getraind, waarvan 20 de opleiding hebben afgerond en er op dit moment al 16 een baan hebben in een restaurant, stand of café. Ook ontmoet ik iemand die jongeren traint via de stichting: http://learntoearn.org.za/index.php/ground-up-2/ground-up-about En verder spreek ik die avond iemand die op zoek is naar werk voor de jongeren die uit de gevangenis komen die hij op dit moment bezoekt. De barista training is ook voor deze jongens geschikt en Marco zou graag zien dat ook de vier jongens uit 7^e Laan die op dit moment door een afkick-traject gaan, gaan deelnemen aan deze barista training. Erg leuk om de kansen van deze specifieke business te zien, wetende dat er nog zoveel meer mogelijkheden liggen voor de jeugd uit 7^e Laan en omstreken om aan werk te komen.

 

Bedankt voor de leuke reacties! Dat motiveert om weer een stukje te schrijven. Nu ben ik, Linda, aan de beurt.

Na de eerste week behoorlijk intensief bezig te zijn geweest met de vakantie Bijbel week was het lekker om het weekeinde vrij te zijn. Ik was uitgenodigd voor een babyshower. Leuk om een hele groep meiden en jonge moeders te ontmoeten, waarvan de meesten via Jeugd met een Opdracht betrokken zijn bij ‘ministries’: christelijke initiatieven. Dit geeft zeker vertrouwen dat ik ook hier vriendschappen zou kunnen opbouwen.

Vorige week had ik een meeting met degenen van HOSA die betrokken zijn bij het kinderwerk. Het team bestaat uit allemaal enthousiaste vrijwilligers, die echt een verschil maken door het werk wat ze doen. Door de meeting heb ik een duidelijker beeld gekregen van het Early Childhood Development schooltje van HOSA en het kinderwerk dat tot nu toe opgezet is.

Vorige week waren we een aantal dagen in Wakkerstroom, het gebied waar Henk en ik in 2010 zeven maanden gewoond hebben. Het was bijzonder om daar terug te zijn en te ervaren dat we nog steeds een speciale band met veel mensen hebben.

Helaas zagen we ook heel duidelijk dat de patronen binnen de families zich blijven herhalen. Het jongere zusje is nu ook zwanger, van het kleine groepje special needs die ik les gaf gebruikt er tenminste één drugs en zijn er wel drie betrokken bij (kleine) criminaliteit, de lieve alleenstaande meid die we regelmatig bezochten heeft nu nog een kindje bij een andere man, in het weekeinde zijn de volwassenen van complete families dronken, en de jonge jongen die Henk hielp met allerlei klusjes rond de school zit in de gevangenis. Toch was het ook heel mooi om deze families en de jongen in de gevangenis te bezoeken. We werden met open armen ontvangen en we konden voor en met de families bidden. Als we bij HOSA gaan werken, zou het ook een optie kunnen zijn om bijvoorbeeld één keer in de twee weken naar Wakkerstroom te rijden om daar een dag families te bezoeken.

Ook hebben we rond Wakkerstroom beide scholen bezocht waar we eerder bij betrokken waren. We hebben daar ook het verhaal van Zacheüs verteld, met daarbij de mooie boodschap dat Jezus zonden wil vergeven en onze vriend wil zijn, wie we ook zijn of wat we ook gedaan hebben.

Verder hebben we een groepje kinderen uit de armste families van Wakkerstroom meegenomen voor een dagje uit. Dit konden we doen met de bus die destijds vanuit Spakenburg gesponsord is! Dat was op mijn verjaardag en daar heb ik erg van genoten.

Deze week hebben Henk en ik  verschillende meetingen met subgroepen van het HOSA team. We willen uiteraard graag een zo goed mogelijk beeld krijgen van hoe we ons op ons verblijf hier zouden kunnen voorbereiden. Gisteren hebben we een excellente Early Childhood Development school bezocht. Marco wilde graag laten zien waar hij met het ECD schooltje van HOSA naar toe wil werken. Ook hebben we de school bezocht waar de kinderen (hopelijk) na de HOSA ECD school naar toe gaan; een hele mooie school waar alleen kinderen uit de allerarmste gezinnen toegelaten worden.

Gisteren had Henk een meeting over (eerlijke) koffiebusiness. En eergisteren hadden we ook een hele bijzondere ontmoeting in een winkelcentrum wat beslist geen toeval kan zijn geweest. Misschien dat Henk daar nog wat over schrijft. Het idee achter de koffiebusiness en andere mogelijke initiatieven is om de jongens aan het werk te krijgen die succesvol uit het afkickprogramma komen.

Met Micha gaat het ook goed. Hij slaapt en eet goed en kan vaak ’s middags een tukje doen in zijn ‘eigen bedje’, dus dat is fijn. Het is ook erg gezellig om hier met Ester en Isebrand te zijn. Zij doen deze week wat meer toeristische dingen terwijl wij de meetingen hebben en passen ook af en toe op, dus dat is super.

Ik vind het best lastig om een lijn in mijn verhaal te houden, want er is veel te vertellen. In ieder geval is het heel goed om deze drie weken hier te zijn (geweest) om het project en de mensen beter te leren kennen. We hopen ongeveer een week nadat we thuis gekomen zijn definitief de knoop door te hakken. Het is duidelijk dat de vraag naar toegewijde werkers hier groot is. We hebben het advies gekregen om thuis eerst even tot rust te komen en dan de beslissing te maken. In ieder geval kunnen we alvast vertellen dat het project er sterk uitziet en dat HOSA een fantastisch team heeft. Daarnaast is het ons wel nog duidelijker geworden dat de bevolking van 7^e Laan echt uit gebroken mensen bestaat, die bijna allemaal ervaringen hebben met mishandeling, verkrachting en/of verslaving. Vooruitgang is hier niet snel zichtbaar en het werk zal veel geduld vragen. Daarom is de gemeenschap binnen het HOSA team ook erg belangrijk.

Veel liefs, wij genieten ook nog even van onze laatste dagen in de zomerzon! 🙂

Linda

 

Een paar indrukken nu ook van Isebrand en Ester, nu we ruim 1,5 week hebben doorgebracht in Kaapstad en omgeving.

Na een lange, maar erg goed verzorgde vliegreis naar Kaapstad, werden we opgehaald door Marco en zag ik tijdens de rit naar onze verblijfplaats voor het eerst een sloppenwijk. Er liepen mensen dicht langs de snelweg, en Marco vertelde dat er veel ongelukken gebeuren.

De volgende ochtend was het eerste dat opviel de helderheid van het licht buiten! Wat een zomerzon hebben ze hier! Veel bomen en struiken staan in bloei met uitbundige kleuren roze en paars. We hebben nog geen regenbui meegemaakt, en toch is er veel groen.

Als we door minder rijke wijken heen rijden zie je wel dat de groene gazonnen echt wel gesproeid worden, want op de zanderige heuvels met shacks (krotten) is weinig groen te bekennen.

In Utrecht zie je overal fietsers, hier wordt veel lopend gedaan. Bestuurders moeten altijd alert zijn op (soms roekeloos) overstekende voetgangers.

De eerste week van ons verblijf hier stond in het teken van kennismaken met de betrokkenen bij Hope Center en Jeugd met een Opdracht, en het helpen bij de Holiday Club voor kinderen van 7^e Laan en omgeving. Een grappige constatering, was dat de Holiday Club die in Nederland weken voorbereid zou worden, hier in een dag is samengesteld. Wel hadden wij een aantal activiteiten voorbereid, maar het programma, de PR en de boodschappen zijn allemaal in 1 dag geregeld. Soms even slikken als je anders gewend bent, al is het Afrikaanse ritme hier ook wel aanstekelijk. Het kwam namelijk allemaal goed!

De mensen die hier willen werken aan duurzame ontwikkeling van de gemeenschap, zijn heel duidelijk zeer betrokken bij de doelgroep. Ze hebben visie voor bijvoorbeeld 7^e Laan, en getuigen van God’s werk in wat er tot nu toe tot stand is gekomen, vaak op onverwachte wijze. Ze zien de gemeenschap veranderen. Waar er twee jaar geleden wekelijks ambulances naar 7^e Laan reden vanwege geweld, is dat nu eerder maandelijks, en dan vanwege medische problemen in plaats van steekpartijen. Tegelijk is het ook werk dat veel geduld vraagt, omdat de omstandigheden maken dat mensen moeilijk uit oude patronen komen. Wat wij mooi vinden, is dat sleutelfiguren uit de wijk zelf een rol hebben in de ontwikkeling van de wijk en Hope Center. Aunty Cathy is een van deze sleutelfiguren, zij zijn aanspreekpunt in 7^e Laan. Aunty Cathy begon met het uitdelen van voedsel voordat HOSA betrokken raakte bij deze wijk. Door de komst van HOSA kon ze dit uitbreiden, en draait zij nu dagelijks de soepkeuken.

We ontmoetten een jonge man die woont in 7^e Laan, en via het contact met Hope Center al 90 dagen clean is en zich inzet voor zijn wijk en een voorbeeldfunctie heeft voor de jongeren. Dat hij veel betrokken wordt bij het werk dat is gelieerd aan de stichting, helpt hem om vol te houden. Zo ging hij mee toen we gisteren in een van de opvanglocaties voor gehandicapte kinderen (Sibongile) de plafonds een opknapbeurt gingen geven. Interessant om van hem te horen over het leven in de shacks. In de pauze werden we meegenomen naar een plek waar vlees wordt klaargemaakt op een braai, gemaakt van een half olievat. Er staan veel vrouwen vlees klaar te maken, elk met hun eigen recept voor de marinade, waarvan de locals precies hun favoriet weten. Ze werken in de volle zon, en smeren hun gezicht in met klei tegen de warmte en rook van de braai.

Gisteravond is Isebrand naar 7^e Laan gereden. Daar stonden twee mensen hem op te wachten om de auto schoon te maken, zoals afgesproken. Het is gebruikelijk om de mensen geen geld te geven, maar uit te betalen d.m.v. stempels die waarde hebben in de supermarkt. Hierdoor is er minder verleiding om drugs te kopen, wat ook in 7^e Laan een groot probleem is.

We vinden het bijzonder om hier te zijn. Het is indrukwekkend hoe groot het verschil tussen arm en rijk is. De christenen die we hebben ontmoet, spreken openhartig over Gods werk in hun leven. Bij een voorstelrondje wordt eerst genoemd wat Jezus voor hen betekent. Dankbaarheid, vertrouwen en Jezus’ liefde staan in het middelpunt van hun leven.