Khayelitsha is de grootste sloppenwijk in Kaapstad. Volgens Marco wonen er 1,2 miljoen mensen op een oppervlakte dat maar 4 keer zo groot is als Spakenburg. In 2005 is hier in twee zeecontainers een opvangcentrum gestart voor (zwaar) gehandicapte kinderen; Sibongile. Veel Khosa mensen, de zwarte bevolking van de sloppenwijk, geloven dat er een vloek op gehandicapte kinderen rust en daarom worden ze vaak voor de buitenwereld verstopt. Bovendien leven veel grote gezinnen samen in een klein krot en is het percentage tienermoeders erg groot, regelmatig als gevolg van incest of verkrachting. Door deze redenen wordt er vaak niet goed voor de gehandicapte kinderen gezorgd. Het eerste opvanghuis is opgezet door een Khosa dame die haar eigen gehandicapte kindje had verloren. Later is Marco, onze contactpersoon, deel geworden van het bestuur van Sibongile en inmiddels zijn de twee containers twee opvanghuizen geworden waarin elk ongeveer 15 kinderen wonen.

Sibongile doet het werk dat de overheid eigenlijk zou moeten doen en is netjes geregistreerd, maar wacht nog steeds op finaciele overheidssteun. Hierdoor zijn de opvanghuizen en de mamma’s die hier werken afhankelijk van giften. Mensen en organisaties geven graag giften in de vorm van dingen die ze later terug kunnen zien, zoals een speeltoestel of bedjes voor de kinderen. Hierdoor zien de huizen er mooi en verzorgd uit, maar heeft Sibongile wel moeite om de normale doorlopende rekeningen te betalen.

Wij hebben besloten om met een gedeelte van het sponsorgeld dat we niet speciaal voor de kinderen van de Wakkerstroom school hebben gekregen het opvanghuis te ondersteunen door een maand luiers te sponsoren. De kosten hiervan zijn 900 euro.

Zoals we op de ‘Help Helpen’ pagina al geschreven hadden, waren we bezig om uit te zoeken of we misschien het hospice hier in de buurt en Sibongile samen konden brengen om van elkaars contacten gebruik te maken om goedkoper luiers in te kunnen kopen. Helaas is gebleken dat dit niet mogelijk is omdat het hopsice voornamelijk luiers voor volwassenen nodig heeft en het opvanghuis alleen luiers voor kinderen gebruikt, welke door een andere fabrikant geleverd worden.

Maar Marco had al wel een goede prijs bij de groothandel in Khayelitsha. Dus daar zijn we vrijdagmiddag naar toe geweest om 182 pakken luiers op te halen en vervolgens naar de twee Sibongile huizen te brengen. Het was indrukwekkend om te zien wat voor werk er in deze huizen gedaan wordt. Drie mamma’s per huis hebben hun handen vol aan de 15 kinderen die ze verzorgen. Het was verdrietig om te zien dat sommige kinderen die pas op latere leeftijd zijn ‘ontdekt’ in een veel betere conditie hadden kunnen zijn als ze eerder de juiste verzorging hadden gekregen.

Wat we ook zagen was dat kinderen uit de buurt komen spelen op de speeltoestellen van de opvanghuizen en ook spelen met de gehandicapte kinderen. Het is een van de doelen van Sibongile om buurtbewoners en familieleden voor te lichten over de ziektes van de kinderen zodat de houding tegenover de gehandicapte kinderen kan gaan veranderen en kinderen in de toekomst misschien in hun eigen huis bij hun eigen ouders begeleid kunnen worden.

Na honderden luiers te hebben gesjouwd gaat een Khayelitshaans kippetje er wel in!

De familie Abrahams besteedt veel tijd aan de school en de bijeenkomsten en heeft daarom een huishoudelijke hulp; aunty Sissy. Aunty Sissy doet onze was en stofzuigt onze kamer en zorgt er op die manier voor dat ons verblijf bij de Abrahams nóg aangenamer is. Een aantal keer per week komt aunty Sissy vanuit Mc Gregor, een plaatsje hier een half uur vandaan, naar de Abrahams gelift. Als ze laat klaar is met haar werk heeft ze geens kans meer op een lift en soms krijgt ze geen lift, dus ze slaapt ook regelmatig bij de Abrahams. Vorige week nodigde aunty Sissy ons uit om zondag bij haar naar de kerk te komen. Toen we haar ophaalden schrokken we wel even. We hadden niet gedacht dat ze zo arm woont; in een zelf gemaakt krot zonder vloer.  

De kerk was weer een hele belevenis voor ons. Er waren niet veel mensen, misschien 30, maar ze zongen net zo hard als de hele Noorderkerk en er werd enthousiast gedanst. Halverwege de dienst was er gelegenheid om voor elkaar te bidden. Dit gebeurt dan geknield voorin de kerk. Aunty Sissy vroeg of ik voor haar en haar familie wou bidden. Haar man is alcoholist. Ik vond het fijn om voor haar te mogen bidden, maar ik moest zowat ik haar oor schreeuwen omdat er ondertussen enthousiast op het keyboard en de drum gespeeld werd.. voor mij niet helemaal logisch. Er werd ook voor ons gebeden. Wij moesten in het midden gaan staan en de hele kerk kwam om ons heen staad en bad voor ons werk hier in Zuid-Afrika; heel bijzonder. Ook was de opbrengst van de collecte voor ons werk. We mogen zelf bepalen hoe we het gebruiken. Bijzonder dat deze mensen ons meteen willen ondersteunen en willen geven van het weinige dat ze hebben!

Na de dienst konden we niet binnen komen bij Aunty Sissy, want toen we terug kwamen van de kerk had aunty Sissy’s man gedronken en lag hij op bed. Ik mocht een foto maken van aunty Sissy en over haar op de site schrijven. Ze wil graag gebed voor haar man dat hij stopt met drinken en gebed voor haar twee kinderen.

We hebben het eerste sponsorgeld hier uit mogen geven. Met 900 euro is een extra lokaaltje gebouwd. (Zie ook de ‘Help Helpen’ pagina) Hierin zal een klein bibliotheekje met leesboeken voor de kinderen komen en Linda kan het lokaaltje gebruiken om met de special need kinderen in te werken. Later zal het lokaaltje voor allerlei doeleinden gebruikt worden aangezien er in de school geen ruimte is behalve de klaslokalen en een klein kantoor. Linda mocht de kleur kiezen, dus het is een mooi zachtroze lokaal geworden.

Met de special need kinderen ben ik nu van lege verfblikken en resthout een kastje aan het maken voor in het lokaal. Het is erg leuk werk om met ze te doen, maar ik moet ze wel echt in de gaten houden. Toen Denchiville vandaag klaar was met zijn plank ging hij nog even verder op de boom. En toen Dawid klaar was smeerde hij snel nog even z’n hele gezicht eronder.

In Kaapstad zit een Youth with a Mission basis waar aunty Annum goed contact mee heeft en daarom komen er regelmatig groepen daarvandaan om op de school te helpen en in de buurt hun handen uit de mouwen te steken. In de afgelopen week verbleef hier een groep van 24 Noord-Ieren. Op de school hebben ze allerlei leuke activiteiten met de kinderen gedaan (op de foto hieronder met ‘mijn’ special needs en een parachute),

een muurschildering gemaakt en Henk had een stuk of 5 assisten bij zijn klussen. We zijn met hen meegegaan naar het bejaardenhuis waar ze de mensen bezochten en in een zaaltje een aantal liederen zongen en voor de mensen baden. Het is een bejaardenhuis in een arme wijk opgericht speciaal voor mensen die mishandeld zijn of die geen plek hebben om te wonen of geen mensen om voor hen te zorgen, dus veel van hen krijgen nooit bezoek en waarderen het erg als er iemand langs komt.

Ook zijn we naar een hospice geweest waar terminale patienten (AIDS, TBC, en Kanker) de laatste weken van hun leven kunnen wonen. Ook hebben ze hier op woensdag een dagopvang voor chronisch zieke kinderen die haast niets kunnen, zodat de ouders of grootouders een dag de tijd hebben voor andere kinderen of dingen. De kinderen worden dan opgehaald met een busje.

We hebben daar met een vrijwilligster die de administratie doet gepraat. Toen we hiernaar vroegen vertelde ze dat ze geld ontvangen van de overheid, maar dat dit niet voldoende is om de kosten te dekken en het personeel te betalen. Het personeel ontvangt ongeveer 60% van het salaris dat ze elders zouden krijgen. Daarom zijn ze ook afhankelijk van giften. Een van de grote kostenposten is de luiers voor de mensen en de kinderen. Marco en Justine leiden een opvanghuis voor ernstig gehandicapte kinderen in Kaapstad en voor hen zijn luiers ook een grote kostenpost. We hebben Marco hun emailadres gegeven zodat ze misschien samen kunnen inkopen of van elkaars contacten gebruik kunnen maken. Als bekend is waar ze het voordeligst de luiers kunnen kopen is het misschien een mooie gelegenheid voor ons om het hospice financieel te helpen.

Dat het Nederlands erg op het Afrikaans lijkt is een groot voordeel voor ons. Wij kunnen redelijk communiceren met de kleine kinderen en oudere mensen die geen Engels spreken. Voor de Ieren en voor Tabea is dit veel moeilijker. We spreken hier verder veel Engels; we praten alleen Nederlands als we met z’n tweeen zijn.

Zondagmorgen zijn we naar een begrafenisdienst geweest. Een meisje van 17 jaar dat naar de Wakkerstroomschool toe ging is overleden, waaraan is voor ons niet helemaal duidelijk; iets in haar hoofd, misschien in combinatie met een hartaanval. Wij hebben het meisje nooit ontmoet, maar volgens aunty Annum konden we wel met haar meegaan naar de begrafenis. Tabea, Henk en ik waren de enige blanken in een overvol zaaltje waar de dienst gehouden werd. Het was heel bijzonder en mooi om de dienst mee te maken.

We waren gevraagd om zondagmiddag langs te komen bij een gezin dat woont in een van de huisjes op de wijnboerderijen waar we al eerder waren geweest. Toen we aankwamen zat het huis vol met kleine kinderen en een aantal volwassenen die samen een bloedige horrorfilm zaten te kijken (zij zijn degene in de buurt met een televisietje en dvd speler, ook al werkt het geluid maar half) en er was niet echt gelegenheid voor iets anders. Dus hebben we nog even buiten met de vrouw des huizes, aunty Betty staan praten. Toen wij aankwamen op de school werkte zij als kok in de keuken, maar de wijnboer heeft haar verboden om op de school te werken, omdat haar gezin in een huisje van de boer woont moet ze op de wijngaard blijven werken. Ze nodigde ons uit om de volgende dag bij haar op de wijngaard te komen kijken om te zien hoe het werk is. Maandag was een nationale vrije dag (vrouwendag), maar de werkers op de wijngaard moesten blijkbaar wel werken. Dus wij zijn maandagmiddag naar de wijngaard gegaan en we dachten dat we daar wel even een paar uur konden meehelpen, maar het bleek moeilijker te zijn dan we dachten. Ze knippen nu de oude en zwakke takken af en snoeien de nieuwe sterke takken, maar voor ons is er haast geen verschil te zien.

 

Gelukkig zijn we er ook nog als de druiven geoogst worden, vanaf januari, dus hebben we beloofd dat we dan maar komen helpen.

Als je voor ons wilt bidden, heel graag voor de volgende dingen:
– Danken dat onze start hier zo goed is en bidden dat God ons hier wil gebruiken om wat voor de mensen te kunnen betekenen.
– Wijsheid om het geld dat zoveel mensen bij elkaar hebben gebracht goed te besteden.
– Voor het meisje (een jaar of 16/17?) dat me schreef dat ze zwanger is.

Heel veel liefs,

Henk & Linda

Bedankt voor alle leuke reacties die we op onze berichtjes krijgen! Ook onze tweede werkweek is goed verlopen. Henk heeft geschildert en geklust en Linda kon verder werken met de ‘special need’  kids.

Vorige week zondagmiddag zijn we met Martin-John naar een aantal huisjes op een wijngaard geweest. De mensen wonen hier in huisjes van de wijnboer.

Een deel van een gezin voor hun huisje. De dochter van dit echtpaar schreef met later een briefje met de zin; I have no brothers or sisters, my father drink and my mother drink. Het probleem van uitzichtloosheid en alcoholisme is hier groot!

Niet zo’n mooie foto, maar hij geeft wel de sfeer weer. We liepen de huisjes af en er liepen steeds meer mensen met ons mee. We staan om een vuurtje want het is al koud aan het worden. Martin-John maakte een praatje met de mensen, vroeg waar we voor konden bidden en hij las een stukje uit de Bijbel. Het was heel bijzonder om te zien hoe deze mensen leven, hoe open ze zijn en dat ze het echt waarderen als we langs komen en voor ze bidden.

Goed gedaan Peter! Hij is een van de ‘special need’ kinderen die ik elke dag een half uurtje begeleid.

Naast het half uurtje hard werken elke dag wil ik ook graag twee keer per week een middagje wat leuks doen met alle special need kids. Deze week hebben we een fotolijstje gemaakt op karton met crepepapier. Het was erg leuk! Het scheelt dat hier niet zo erg het probleem heerst van meisjesdingen en jongenskleuren etc. Volgende week wil ik iets leuks maken voor de moeders, want dat is het hier nationale vrouwendag. Ideetjes voor simpele knutselwerkjes en/of spelletjes waarbij niet al te veel verschillende materialen nodig zijn zijn erg welkom. Hetzelfde geldt voor leuke oefeningen om de getallen 1-20 te leren.

De prachtige natuur van Zuid-Afrika

Struisvogeltje voeren

Henk checkt even de afzuiging bij de lokale brandweer

De kerk waar we zondag naar toe zijn geweest; een dienst zoals wij die totaal niet gewend zijn (van drie uur).

Een huisje naast de kerk

Ik krijg veel brieven van de oudere meisjes van de school. Tijdens dit weekeinde heb ik terug geschreven. Het lijkt me een goede manier om de kinderen en hun situatie te leren kennen en zo kunnen de meiden hun Engels oefenen.