Khayelitsha is de grootste sloppenwijk in Kaapstad. Volgens Marco wonen er 1,2 miljoen mensen op een oppervlakte dat maar 4 keer zo groot is als Spakenburg. In 2005 is hier in twee zeecontainers een opvangcentrum gestart voor (zwaar) gehandicapte kinderen; Sibongile. Veel Khosa mensen, de zwarte bevolking van de sloppenwijk, geloven dat er een vloek op gehandicapte kinderen rust en daarom worden ze vaak voor de buitenwereld verstopt. Bovendien leven veel grote gezinnen samen in een klein krot en is het percentage tienermoeders erg groot, regelmatig als gevolg van incest of verkrachting. Door deze redenen wordt er vaak niet goed voor de gehandicapte kinderen gezorgd. Het eerste opvanghuis is opgezet door een Khosa dame die haar eigen gehandicapte kindje had verloren. Later is Marco, onze contactpersoon, deel geworden van het bestuur van Sibongile en inmiddels zijn de twee containers twee opvanghuizen geworden waarin elk ongeveer 15 kinderen wonen.
Sibongile doet het werk dat de overheid eigenlijk zou moeten doen en is netjes geregistreerd, maar wacht nog steeds op finaciele overheidssteun. Hierdoor zijn de opvanghuizen en de mamma’s die hier werken afhankelijk van giften. Mensen en organisaties geven graag giften in de vorm van dingen die ze later terug kunnen zien, zoals een speeltoestel of bedjes voor de kinderen. Hierdoor zien de huizen er mooi en verzorgd uit, maar heeft Sibongile wel moeite om de normale doorlopende rekeningen te betalen.
Wij hebben besloten om met een gedeelte van het sponsorgeld dat we niet speciaal voor de kinderen van de Wakkerstroom school hebben gekregen het opvanghuis te ondersteunen door een maand luiers te sponsoren. De kosten hiervan zijn 900 euro.
Zoals we op de ‘Help Helpen’ pagina al geschreven hadden, waren we bezig om uit te zoeken of we misschien het hospice hier in de buurt en Sibongile samen konden brengen om van elkaars contacten gebruik te maken om goedkoper luiers in te kunnen kopen. Helaas is gebleken dat dit niet mogelijk is omdat het hopsice voornamelijk luiers voor volwassenen nodig heeft en het opvanghuis alleen luiers voor kinderen gebruikt, welke door een andere fabrikant geleverd worden.
Maar Marco had al wel een goede prijs bij de groothandel in Khayelitsha. Dus daar zijn we vrijdagmiddag naar toe geweest om 182 pakken luiers op te halen en vervolgens naar de twee Sibongile huizen te brengen. Het was indrukwekkend om te zien wat voor werk er in deze huizen gedaan wordt. Drie mamma’s per huis hebben hun handen vol aan de 15 kinderen die ze verzorgen. Het was verdrietig om te zien dat sommige kinderen die pas op latere leeftijd zijn ‘ontdekt’ in een veel betere conditie hadden kunnen zijn als ze eerder de juiste verzorging hadden gekregen.
Wat we ook zagen was dat kinderen uit de buurt komen spelen op de speeltoestellen van de opvanghuizen en ook spelen met de gehandicapte kinderen. Het is een van de doelen van Sibongile om buurtbewoners en familieleden voor te lichten over de ziektes van de kinderen zodat de houding tegenover de gehandicapte kinderen kan gaan veranderen en kinderen in de toekomst misschien in hun eigen huis bij hun eigen ouders begeleid kunnen worden.
Na honderden luiers te hebben gesjouwd gaat een Khayelitshaans kippetje er wel in!
