Afgelopen zondag waren we bij een begrafenis. De moeder van de jongen, aunty Cissy, is de huishoudster van de familie waar wij tijdens onze tijd in Wakkerstroom drie maanden woonden. De jongen was pas 22 jaar en is door messteken om het leven gekomen.
Wat een schok.. Wat een verdriet.. Opeens is je zoon weg zonder dat je afscheid hebt genomen.
Ik vond de dienst erg mooi. Er was ruimte voor rouw, voor hoop en ook werd de jeugd aangesproken om voor anderen een goed voorbeeld te zijn. De jongen speelde rugby, en het hele plaatselijke team was aanwezig. De kerk puilde sowieso uit, mensen stonden in het gangpad en buiten. Aan het einde van de dienst was er een kort gebed voor de nabestaanden en werd het lied ‘Because He lives, I can face tomorrow’ gezonden, erg mooi!
Na de plechtigheid bij de begraafplaats werd er alweer gelachen door de rugby jongens, vreemd in mijn ogen. Terwijl het graf dicht word gegooid staat aunty Cissy alleen. Ik sla een arm om haar heen terwijl we samen toekeken hoe de jongens het graf vol scheppen. Alweer een bizarre ervaring voor mij. Daarna geven we aunty Cissy een lift naar de plek waar de receptie is. Blijkbaar hoeft ze niet te wachten om te zien hoe anderen het graf bedekken met (nep)bloemstukken. In de auto vertelt aunty Cissy ons dat ze haar nieuwe huis wil laten zien. We rijden naar een wijk waar de overheid huisjes neerzet voor de mensen uit de sloppenwijk die hiervoor in aanmerking komen. Aunty Cissy hoopt al jaren op zo’n huisje en nu heeft ze een brief gekregen dat ze inderdaad een huisje krijgt. De wijk in aanbouw ziet er al erg mooi uit. Hoop en verdriet lopen in elkaar over.
Micha is in slaap gevallen in de auto, dus als we bij de receptie aankomen, blijf ik nog even met hem in de auto zitten. Henk brengt me koffie en eten en ik kijk naar de mensen die weer naar buiten komen met handen vol in servetten gewikkeld eten. Begrafenissen staan goed bekend als het om lekker eten gaat en er is genoeg voor ‘takeaways’.
Die avond is aunty Cissy alweer aan het werk in het huis van de familie Abrahams, waar ze ook doordeweeks slaapt, omdat liften naar huis toe lang kan duren. Weer zo bizar in mijn ogen. Het leven gaat meteen door. Door een staking van de forensische dienst was de begrafenis wel ruim twee weken na het overlijden van de jongen, dus misschien was ze eraan toe om zichzelf op werk te storten.
Het was een mooie dienst, er was troost, maar deze familie heeft gebed nodig. Misschien kan de tragische dood van deze jongen teweeg brengen dat zijn vader minder (en niet meer!) gaat drinken en zich meer gaat bemoeien met het gezin en zijn andere zoon. Ook de andere zoon heeft een ommedraai in zijn leven nodig.
Verder hebben we te horen gekregen dat één van onze ‘collega’s’ een snelgroeiende borstkanker heeft. Er is direct een operatie nodig. Hun verzekering dekt hier 80% van. Helaas hebben ze naast dit vreselijke nieuws ook de zorgen om de overige 20%. Als je voor hun wilt bidden, heel graag. Voor meer info, stuur ons even een berichtje of kijk hier https://web.facebook.com/Love4Leora/?pnref=story
Op maandag zijn we vanuit Wakkerstroom naar Riebeek-West gereden om daar ons 10 jarig huwelijksjubileum te vieren. Het was heerlijk om er even samen uit te zijn. We hebben lekker kunnen wandelen en hebben genoten van de gastvrijheid in het hotel. Fijn om weer uitgerust aan de slag te gaan. We zijn op dit moment bezig met de voorbereidingen van een holiday club die volgende week zal draaien. Verder kijken we uit naar het bezoek van mijn (Linda’s) ouders over een kleine twee weken!
Bedankt voor de leuke en lieve reacties op ons vorige bericht, hier en op Facebook!
Liefs van ons
