Afkicken

Afgelopen week startte weer één van de mannen die we elke woensdagavond ontmoeten tijdens de “Mens Ministry evening” met een afkickprogramma bij de Ark! Op een half uurtje van 7de Laan is de Ark een mogelijkheid om een christelijk afkickprogramma van zes maanden te volgen. http://theark.org.za/

Een andere man uit 7de Laan die het programma al gestart is mocht een weekend op verlof naar zijn familie. Ik noem hem nu even Ethan. Vanwege de financiële situatie van Ethan en zijn ouders helpen wij hem ook met het transport van en naar de Ark. Het gaat Ethan erg goed en hij denkt op dit moment al voorbij het programma dat nu op de helft is. Hij wil heel graag de Bijbelschool van twee jaar gaan doen, die ook wordt aangeboden door de Ark.

WP_20180506_17_05_05_Pro

Ethan is midden veertig en heeft op zich een redelijk normaal leven achter zich. Hij heeft voor defensie gewerkt en ook als timmerman, maar op een gegeven moment is hij aan de drugs geraakt en daarna langzaam afgegleden tot een dagelijkse gebruiker en terecht gekomen in de informele/illegale gemeenschap van 7de laan. Gelukkig heeft hij wel familie die hem tot op zekere hoogte ondersteunen.

Als ik terug kijk op het eerste jaar van mijn werk hier, is Ethan een mooi voorbeeld van de kleine stapjes die we zetten in onze visie om de omgeving van Strandfontein te transformeren door het evangelie te brengen en relaties te bouwen met de mannen. Hoe ziet dat relaties bouwen eruit? Los van de woensdagavond organiseren we weekenden weg met de mannen, computertrainingen, Job Readiness trainingen en uitjes zoals een braai (barbecue) of het bezoeken van een christelijk event. Tijdens een bbq om het seizoen af te sluiten op een zondagmiddag was het moment daar. Ethan (lichtelijk onder invloed van gebruik voorafgaand aan de bbq) wilde de stap gaan zetten naar de Ark.

Ethan vond het lastig om zijn huisje (hokkie/shack) in 7de Laan achter te laten omdat deze waarschijnlijk zou worden overgenomen door anderen en hij dan helemaal geen plek meer had om naar terug te keren. De vraag aan hem was daarom;  vertrouw je God als je deze stap zet? Met deze vraag ging hij naar huis en kort daarna konden wij een interview voor hem regelen bij de Ark.

Het gaat Ethan nu al 2,5 maand erg goed, zowel lichamelijk (de eerste maand had hij veel pijn vanwege het herstel) als geestelijk. Hij bidt voor de mensen die hij ook graag naar de Ark ziet komen. Het is prachtig om zo stap voor stap mensenlevens te zien veranderen!

 

Grace April

In de week dat Felie is geboren, is er in Port Elisabeth, Zuid-Afrika, een pasgeboren baby’tje gevonden in een afvoergoot. De (schokkende) foto die genomen is staat onderaan dit bericht. Toen ik deze foto als net nieuwe moeder zag, barstte ik meteen in tranen uit. Wat afschuwelijk! Wat een verschil tussen hoe Felie is ontvangen en hoe dit kindje ongewenst en ongeliefd is.

Wat heeft de moeder van deze baby meegemaakt dat ze tot deze stap is gekomen? Hoe kun je zo wanhopig of door verslaving gedreven zijn dat je je eigen voldragen kind achterlaat? En hoe had dit voorkomen kunnen worden? Wat als deze vrouw één iemand had gehad in haar leven die er voor haar geweest was? Eén iemand die haar liefde gegeven had, die haar had verteld over andere opties, die haar pijn met haar gedragen had, die haar over Gods liefde had verteld. Wat voor verschil had dat kunnen maken?

Straks mag ik weer aan het werk in 7de Laan. Wat een voorrecht dat ik dankzij steun van familie en vrienden er mag zijn voor een aantal ‘risico kinderen’ in deze wijk! Ik hoop dat we als team een verschil mogen maken in de levens van deze kinderen!

Als je zelf een fijne jeugd hebt gehad en je groeit op in een gezond milieu is het soms moeilijk om te zien dat de wereld zwaar lijdt onder het kwaad. Niet alleen hier, natuurlijk ook in Nederland. Hoeveel kinderen in Nederland zijn elke dag bang omdat ze gepest worden? Hoeveel mensen gebruiken antidepressiva? Hoeveel mensen zonder netwerk voelen zich alleen?

Wat voelde ik een spijt toen iemand vlakbij zelfmoord pleegde. We wisten dat hij alleen was. Waarom hadden we hem nooit te eten gevraagd? Ik heb mezelf toen beloofd dat ik die fout niet weer zou maken. Dat ik mijn ogen open zou houden voor mensen in mijn omgeving die alleen zijn. Maar hoe snel word je wel niet volledig in beslag genomen door je eigen gezin en de dingen die je zelf belangrijk vindt?

Het gevonden baby’tje is een meisje. Ze was onderkoeld en ze had ademhalingsproblemen, maar ze heeft het overleefd en ze is Grace April genoemd. Waarom deel ik deze foto? Niet om zomaar een lekkere tranentrekker te hebben op onze blog. Wij als christenen mogen als licht in deze wereld zijn. Wij kunnen een verschil maken. Ik hoop dat ik vanuit mijn eigen ervaringen anderen mag inspireren. Inspireren om er niet alleen te zijn voor je eigen gezin en vrienden, maar ook voor de mensen van wie het moeilijker is om te houden. De mensen die je teleur stellen. De mensen wiens eigen schuld het is. Maar ook gewoon de mensen die zogenaamd net een tikkeltje anders zijn.

Zijn er mensen in jouw omgeving alleen?

 

IMG-20180415

http://www.dailymail.co.uk/news/article-5597851/Miracle-baby-rescued-ALIVE-dumped-storm-drain-left-die.html

https://www.dailyvoice.co.za/news/national/newborn-baby-girl-found-in-drain-in-pe-14236148

Tranen

Vanmorgen zat ik gezellig te ontbijten met Micha. Sinds een paar weken gaat hij twee ochtenden naar een speelschooltje en vanmorgen zijn we mooi op tijd. Maar dan stappen we in de auto en begint het een beetje tegen te zitten. Ik zie dat de dichtstbijzijnde uitgang van ons complex afgesloten is en dat ik een paar straten moet omrijden. Eenmaal op de hoofdweg kom ik terecht in een bijna stilstaande verkeersopstopping. Het ritje van 20 minuten kost me een uur en we komen veel te laat aan op het speelschooltje.

Normaal brengen we Micha als er nog vrij gespeeld kan worden en stort hij zich meteen op de auto’s en treinen. Maar nu zitten de kinderen op de mat naar een Bijbelverhaal te luisteren, in het Engels natuurlijk. Dit blijkt een lastiger moment te zijn om te settelen en het is dan ook de eerste keer dat ik Micha huilend achterlaat op het schooltje. In de auto op de terugweg begin ik zelf te huilen.

De andere kant op is het rustiger en ik kan nu wel bijna in één keer door rijden. Bij het stoplicht staat een man te bedelen. Daarna zie ik tientallen mannen langs de weg zitten die hopen vandaag nog opgepikt te worden en werk te hebben. Als ik bijna thuis ben zie ik iemand in een prullenbak zoeken.

Thuis hoor ik dat Micha al na een paar minuten lekker ging spelen.

Waarom huilde ik ook alweer?
Ohja, ik weet het.

Dat moeten de zwangerschapshormomen zijn…